نقش سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) در رویارویی با تعهدات زیست محیطی و تغییرات آب و هوایی

مساله تغییرات آب و هوایی و تعهدات زیست محیطی مصرف کنندگان انرژی و کشورهای تولیدکننده انرژی مساله ای حساس است که پیامدهای بلندمدت قابل ملاحظه ای هم از لحاظ کیفیت زندگی و هم از لحاظ تاثیر آن بر رشد اقتصادی به دنبال دارد. با آغاز قرن بیست و یکم، این مبحث وارد اقتصاد و سیاست جریان غالب شده و دولت ها در سراسر جهان با تمایل مختلف این مساله را قبول کرده اند که عدم اقدام در زمینه آلاینده های جهانی دیگرقابل قبول نیست. هدف این مقاله بررسی نقش سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) در رویارویی با تعهدات زیست محیطی و تغییرات آب و هوایی است. اعضای اوپک نیز تمایل دارند در اقدامات اتخاذ شده جهت کاهش خطرات ناشی از پدیده تغییرات آب و هوایی مشارکت و همکاری کنند، به شرطی که سهم عادلانه ای از مسئولیت ها را برعهده بگیرند.

روش این پژوهش مبتنی بر مرور اسناد بین المللی و بیانیه سازمان اوپک درخصوص تعهدات زیست محیطی و تحلیل نقش این سازمان است.

احساس بی عدالتی و تخصیص نابرابر هزینه ها با توجه به سوابق کشورها در تولید آلودگی نیز یکی از مطالب متداول در بیانیه های اوپک بوده است. لذا اگرچه لازم است اوپک از فناوری هایی استفاده کند که تولید کربن را به حداقل برساند، لکن کشورهای عضو می بایست ضمن تشکیل جبهه ای واحد در کنفرانس های بین المللی، مشارکت فعالانه در تدوین قوانین زیست محیطی و توسعه پایدار به عنوان یک انتخاب راهبردی، ایجاد مراکزی در کلاس جهانی برای انجام پژوهش های حوزه فناوری بر این نکته تاکید نمایند که راهکار جذب و ذخیره سازی کربن می بایست برای تمام طرف ها الزامی گشته و برای تحقق این مساله در مقیاس جهانی بخشی از مالیات نفتی فعلی کشورهای OECD برای کمک به این پروژه ها اختصاص یابد.