نقش واسطه ای رضایت شغلی در رابطه عملکرد شغلی با سازگاری و تعهد شغلی در کارکنان سازمان آتش نشانی قم: مطالعه موردی

در دنیای سازمان ها با توجه به ویژگی ها و نوع ارائه خدمات متفاوتشان، بی شک نقش سازمان آتش نشانی به عنوان یک ارگان حیاتی در یاری رسانی به مردم نیازمند، بسیار ضروری و مهم است. هدف پژوهش پیش رو، تبیین نقش میانجی رضایت شغلی در بررسی تاثیرگذاری سازگاری و تعهد بر عملکرد شغلی کارکنان در مدیریت کردن بحران، آن هم با محوریت سازمان آتش نشانی است. 

روش پژوهش حاضر، توصیفی همبستگی و از نوع مطالعات کاربردی است. ابزار جمع آوری داده ها، پرسش نامه هایی استاندارد است و سوالات در قالب طیف لیکرت مطرح شدند. جامعه آماری، در برگیرنده 80 نفر از کارکنان سازمان آتش نشانی استان قم است که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و از میان آنان نمونه ای به اندازه 60 نفر، به طور کامل پرسش نامه ها را تکمیل کردند. 4 متغیر پژوهش عبارت اند از: سازگاری شغلی، تعهد شغلی، رضایت شغلی و عملکرد شغلی که در بین آن ها رضایت شغلی، متغیری میانجی فرض شد. پایایی داده ها با به کار گیری معیار آلفای کرونباخ و روایی آن ها نیز با کمک 2 شاخص روایی هم گرا و روایی واگرا مورد آزمون و تایید قرار گرفتند. در پژوهش اخیر، داده ها با روش مدل سازی معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزئی و با استفاده از نرم افزار Warp Pls  نسخه 7 مورد سنجش واقع شدند.

آزمون فرضیه های پژوهش حاضر نشان داد تعهد شغلی بر رضایت شغلی به میزان 69 درصد (با سطح معنی داری 0/001>) تاثیر معنادار دارد. تاثیر سازگاری شغلی بر رضایت شغلی به میزان 17 درصد (با سطح معنی داری 0/087) رد شد و تاثیر متغیر میانجی رضایت شغلی بر عملکرد شغلی با 32 درصد (با سطح معنی داری 0/004>)، نشان دهنده تایید رابطه رضایت شغلی بر عملکرد شغلی بود.

نتایج پژوهش حاضر، با در نظر گرفتن شرایط کارکنان سازمان آتش نشانی در زمینه مهار بحران نشان داد تاثیر تعهد شغلی بر عملکرد شغلی با میانجیگری رضایت شغلی دارای تاثیر معنادار 22 درصدی (با سطح معنی داری 0/001>) است، ولی تاثیر سازگاری شغلی بر عملکرد شغلی حتی با در نظر گرفتن متغیر میانجی رضایت شغلی تایید نشد و با محاسبه ضریب مسیری به اندازه 5 درصد (با سطح معنادار 0/05<) رد شد.