عوامل موثر در آسیب های باز چشمی از نظر بینایی، آناتومیک و حفظ چشم

تعیین عوامل موثر بر وضعیت بینایی، چسبیدن نهایی شبکیه و حفظ چشم در جراحات باز چشمی در بیماران مراجعه کننده به مرکز آموزشی - درمانی امام حسین (ع) طی مهر 1379 تا بهمن 1381.
روش پژوهش: بیمارانی که طی مدت مورد بررسی، با جراحت باز چشمی مراجعه نمودند؛ وارد مطالعه شدند. موارد دارای پی گیری کم تر از 6 ماه، سابقه عمل جراحی داخل چشمی یا بیماری شبکیه ای قبل از ضربه و عدم امکان همکاری برای معاینات مثل بیماران در حالت اغما و کودکان، از مطالعه حذف شدند. عوامل جنس، سن، چشم مبتلا، دید اولیه هنگام مراجعه، نقص آوران مردمکی (APD)، اندازه و محل پارگی، هایفما، کدورت عدسی، پرولاپس عنبیه، پرولاپس زجاجیه، خون ریزی زجاجیه، جداشدگی شبکیه، جسم بیگانه داخل چشمی، نوع جراحت و نقش ویترکتومی، ازنظر تاثیر منفی بردید نهایی، وضعیت چسبیدن نهایی شبکیه و حفظ چشم، مورد بررسی قرار گرفتند.
طی مدت مورد نظر، 138 چشم از 137 بیمار مراجعه کننده، دارای آسیب های باز چشمی بودند که از این تعداد، 116 چشم از 116 بیمار شامل 93 مرد (80.2 درصد) و 23 زن (19.8 درصد)، واجد شرایط مطالعه بودند. در 16 چشم (14 درصد) به علت آسیب شدید، ظرف 2 هفته اول، جراحی انوکلیشن انجام شد. دید اولیه اصلاح شده پایین، جداشدگی شبکیه و ویترکتومی عمیق، به عنوان عوامل افزایش دهنده احتمال دید نهایی بدتر از20.200 تعیین شدند.APD مثبت و ویترکتومی عمیق، به عنوان عوامل منفی موثر بر وضعیت نهایی چسبیدن شبکیه شناخته شدند. دید اولیه اصلاح شده کم تر از 20.300، اندازه پارگی بیش از 10 میلی متر، پارگی قرنیه ای - صلبیه ای، پارگی صلبیه، پرولاپس زجاجیه، خونریزی زجاجیه، جداشدگی شبکیه، نوع ضربه به غیراز ضربه نامشخص نیزبه عنوان عوامل منفی موثر بر حفظ چشم مشخص گردیدند.
دید اولیه پایین، جداشدگی شبکیه و نیاز به ویترکتومی عمیق، پس از وقوع جراحت چشمی باز، موجب افزایش پیامد دید نهایی کم تر از 20.200 می شوند؛ APD مثبت و نیاز به ویتر کتومی عمیق، موجب افزایش پیامد عدم چسبیدن نهایی شبکیه می گردند و دید اولیه پایین، بزرگتر بودن اندازه پارگی، پارگی صلبیه ای، جداشدگی شبکیه و ضربه نافذ و غیر نافذ نیز موجب افزایش پیامد تخلیه چشم می شوند.