بررسی ارتباط یادگیری و استعداد ابتلاء به کیندلینگ شیمیایی با پنتیلن تترازول در موشهای صحرایی نر

صرع یکی از اختلالات عصبی مزمن در انسان است که از مهم ترین کانون های ایجادکننده آن می توان به آمیگدال اشاره نمود. این ناحیه از مهم ترین مناطق مغزی دخیل در شرطی شدن نسبت به ترس است و به نظر می رسد اختلال در مدارهای نورونی این ناحیه می تواند زمینه ساز ابتلا حیوان به تشنج باشد. هدف از این تحقیق پاسخ به این سوال است که آیا اختلال در یادگیری می تواند نشان دهنده اختلال در مدارهای نورونی این ناحیه و در نتیجه زمینه ساز استعداد حیوانات برای تشنج باشد.
20 موش صحرایی نر از نژاد ویستار برای ایجاد شرطی شدن احترازی فعال دو طرفه تحت آزمایش شاتل باکس قرار گرفته و بر اساس پاسخ های ارائه شده توسط حیوان به دو گروه دیر یادگیر و زود یادگیر تقسیم شدند. سپس جهت ایجاد کیندلینگ تحت تزریق داخلی صفاقی پنتیلن تترازول قرار گرفته و پاسخ های تشنجی حیوان ثبت و مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه، آزمون توکی و آزمون من ویتنی یو انجام گرفت.
نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که طی روند کیندلینگ موش های گروه دیر یادگیر نسبت به موش های گروه زود یادگیر استعداد بیشتری برای بروز تشنج از خود نشان داده و اختلاف معنی داری در مرحله حمله و مدت زمانی که طول می کشد تا حیوان به مرحله دوم تشنج برسد بین دو گروه وجود داشت (P<0.05).
با استناد به نتایج فوق می توان میزان استعداد موش های صحرایی نر را برای کیندلینگ از روی میزان اختلال در یادگیری شرطی شدن نسبت به ترس که نشان دهنده میزان اختلال در مدارهای نورونی آمیگدال می باشد حدس زد.