ارتباط سطح پلاسمایی تستوسترون با تشنجات صرع گونه حاصل از پنتیلن تترازول در رت های نر طبیعی، تیمار شده با تستوسترون و گنادکتومی

غلظت آندروژن ها در مردان مصروع تحت درمان با داروهای ضد صرع، به طور قابل توجهی کاهش می یابد که خود می تواند منجر به کاهش فعالیت های جنسی این افراد گردد. علی رغم تحقیقات گسترده در مورد تاثیر داروهای ضد صرع بر غلظت آندروژن ها، اثر احتمالی آندروژن ها بر حملات تشنجی، موضوعی است که همچنان نیامند توجه پژوهشگران علوم زیستی می باشد. بدین منظور در پژوهش حاضر، اثرات سطح پلاسمایی هورمون تستوسترون در سه حالت؛ طبیعی، افزایش یافته و کاهش یافته بر حملات صرعی شکل حاصل از تزریق پنتیلن تترازول در رت های نر نژاد ویستار مورد بررسی قرار گرفت.
این مطالعه تجربی در گروه زیست شناسی دانشکده علوم دانشگاه فردوسی مشهد بر روی 75 عدد رت نر ویستار در گروه هایی با 5 تکرار در سال 1380 انجام شد. در گروه آزمایش 1، تزریق عضلانی تستوسترون با دوز 5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و پس از دو ساعت، تزریق داخل صفاقی پنتیلن تترازول با دوز 25 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، در گروه آزمایش 2، تزریق روز و سپس تزریق پنتیلن تترازول، در گروه کنترل 1 و 2، تیمار با روغن کنجد در دوزهای مشابه گروه آزمایش و سپس تزریق پنتیلن تترازول، در گروه آزمایش 3، یک بار تزریق پنتیلن تترازول برای کنترل پاسخ تشنجی و سپس گنادکتومی و تیمار 10 روزه با تستوسترون و تزریق مجدد پنتیلن تترازول برای سنجش حملات تشنجی انجام شد. در تمام گروه ها مراحل رفتاری پنجگانه آزمون مرحله ای پنتیلن تترازول به طور دقیق بررسی و ثبت گردید. آنالیز آماری یافته ها با استفاده از نرم افزار استات و آنالیز واریانس یکطرفه و توکی صورت گرفت.
نتایج نشان می دهند که افزایش سطح پلاسمایی تستوسترون در کاهش یا تعدیل حملات تشنجی بی تاثیر نبوده، لیکن کاهش سطح پلاسمایی تستوسترون موجب تشدید حملات تشنجی خفیف (P<0.001) و افزایش دوره زمانی حملات جنرالیزه تونیک – کلونیک (P<0.05) می گردد.
از تحلیل نتایج چنین بر می آید که تستوسترون در محدوده نرمال، دارای اثرات ضد تشنجی است که احتمالا متابولیت های نورواستروئیدی تستوسترون با تاثیر بر گیرنده های آلفای گاما آمینو بوتریک اسید در این روند، نقش اساسی ایفا می نمایند