استفاده از روش های زمین آماری در تعیین نیاز آبی چغندر قند در استان تهران

به منظور تعیین نیاز آبی خالص (تبخیر و تعرق پتانسیل) زراعت چغندرقند با هدف مدیریت منابع آب، برنامه ریزی آبیاری، بهینه سازی مصرف آب و دستیابی به حداکثر عملکرد، از روش دو مرحله ای فائو استفاده شده است. با استفاده از داده های هواشناسی، تبخیر و تعرق مرجع به روش هارگریوز – سامانی در 38 ایستگاه هواشناسی محاسبه شده و سپس با اعمال ضریب گیاهی مناسب مقدار تبخیر و تعرق پتانسیل چغندرقند محاسبه شد. با سه روش درون یابی (کوکریگینگ، کریگینگ و میانگین وزنی عکس فاصله) مقدار تبخیر و تعرق پتانسیل چغندرقند برای 3045 نقطه (رئوس شبکه 5200 x 3300 متری) که از ایستگاه های هواشناسی فاصله داشته اند برآورد شده و براساس آن ها با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیای (GIS) نقشه های توزیع مکانی تبخیز و تعرق پتانسیل چغندرقند در سطح استان تهران تهیه گردیده است. نقشه های حاصل بر اساس معیار میانگین مربع خطا (MSE) که به روش اعبار متقابل محاسبه گردیده، ارزیابی شده و بر اساس ارزیابی به عمل آمده نقشه حاصل از روش درون یابی کوکریگینگ در اولویت قرار گرفته است. بر اساس نتایج، در تیرماه در سطح استان، کمترین و بیشترین مقدار تبخیر و تعرق پتانسیل روزانه چغندرقند به ترتیب برابر 5.5 و 10 میلی متر و کمترین و بیشترین مقدار نیاز آبی خالص چغندرقند در طول دوره رشد در استان به ترتیب برابر 600 و 1200 میلیمتر بدست آمده است.