مقایسه فراوانی نشانگرهای میواپی تلیالی در تومورهای پلئومرفیک و موکواپی در موئید کارسینومای غدد بزاقی

امروزه بکارگیری ایمونوهیستوشیمی به یک ابزار مکمل برای تشخیص نئوپلاسم ها در کنار رنگ آمیزی های H&E تبدیل شده است. در نئوپلاسم های غدد بزاقی هنوز آنتی ژن های اختصاصی شناسایی نشده و تعدادی از ایمونومارکرهای کمتر اختصاصی در تشخیص و طبقه بندی این نئوپلاسم ها به کار می رود که به خصوص در مورد نقش سلول های میواپی تلیال کمک کننده است. هدف از این مطالعه بررسی ایمونوهیستوشیمی مارکرهای سلول های میواپی تلیال (GFAP)، اکتین، ویمنتین و S100 در پلئومورفیک آدنوما و موکواپی درموئید کارسینومای غدد بزاقی جهت تشخیص افتراقی این تومورها و تعیین هیستوژنز آنهاست.
این مطالعه توصیفی بر روی 25 نمونه پلئومورفیک آدنوما و 25 نمونه موکواپی درموئید کارسینومای غدد بزاقی که با فرمالین فیکس و در پارافین غوطه ور شده بودند، انجام شد. برای بررسی حضور پروتئین های GFAP، muscle-Specific – Actin، ویمنتین و S100 از روش استاندارد بیوتین - استرتپاویدین و Antigen Retrival و رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمیایی استفاده شد. واکنش ایمنی در سلول های میواپی تلیال و ناحیه کندرومیگزوئیدی پلئومورفیک آدنوما و سلول های موکوسی، سلول های اپی درموئیدی و حد واسط موکواپی درموئید کارسینوما ارزیابی و سپس با کمک روش Regezi واکنش ایمنی نمونه ها درجه بندی (Scoring) شد. اطلاعات به دست آمده با به کارگیری آزمون آماری Chi-Square و با سطح معنی دار P<0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در هر 25 نمونه پلئومورفیک آدنوماها تمام سلول های غیر لومینال و ناحیه کندر و میگزوئیدی برای GFAP و ویمنتین، واکنش +4 نشان دادند در حالی که در مورد اکتین، واکنش ها از صفر تا +3 متغیر بود. (12 مورد منفی، 12 مورد +1، 1 مورد +3). برای S100 واکنش ها از +1 تا +4 بود (3 مورد +1، 3 مورد +2، 18 مورد +3 و 1 مورد +4). اما در هر 25 مورد موکواپی درموئید کارسینوماها سلول های تومورال بدون توجه به درجه هیستوپاتولوژی برای تمام مارکرهای ذکر شده منفی گزارش شد و تنها استرومای همبندی با آنتی بادی های GFAP و ویمنتین رنگ گرفتند و مقایسه فراوانی این پروتئین ها در دو تومور از نظر آماری تفاوت معنی داری نشان داد (P<0.001). در مورد هر دو تومور واکنش ایمنی در غدد بزاقی فرعی و غدد بزاقی اصلی تفاوتی نشان نداد.
حضور مارکرهای سلولهای میواپی تلیال در پلئومورفیک آدنوما، تاکیدی بر حضور و نقش سلولهای میواپی تلیال در هیستوژنز این تومور می باشد و عدم تظاهر یا تظاهر حداقل این آنتی ژنها در موکواپی درموئید کارسینوما نشان دهنده عدم تمایز سلولهای میواپی تلیال در هیستوژنز این تومور است و در حقیقت بررسی مارکرهای سلولهای میواپی تلیال می تواند در تشخیص افتراقی تومورهای غدد بزاقی با تمایز سلولهای میواپی تلیال موثر باشد.