مقایسه روش های درونیابی و برونیابی برای برآورد توزیع مکانی مقدار بارندگی سالانه

یکی از مراحل اصلی در مطالعات منابع آب برآورد توزیع مکانی بارندگی در مقیاس های زمانی متفاوت می باشد. هرنوع کاستی در انتخاب روش مناسب برآورد تغییرات مکانی بارندگی می تواند از عوامل مهم ایجاد خطا در به کارگیری مدل های بارش- رواناب در مراحل پیش بینی و طراحی باشد. به علاوه در مطالعات بیلان آب، کاهش عدم قطعیت در برآورد توزیع مکانی بارندگی اهمیت فراوانی دارد. روش های مختلفی برای تحلیل مکانی بارندگی بر اساس داده های نقطه ای حاصل از ایستگاه های باران سنجی وجود دارد. از جمله این روش ها می توان به روش های زمین آماری اشاره نمود. روش های زمین آماری به دلیل در نظر گرفتن همبستگی و موقعیت و آرایش مکانی داده ها، مورد توجه بسیاری از کاربردهای مهندسی هستند. در این تحقیق، قابلیت چند روش میانیابی شامل میانگین متحرک وزنی TPSS و کریجینگ برای برآورد توزیع مکانی بارندگی ماهانه و سالانه جنوب غرب ایران بررسی شد. برای مقایسه و ارزیابی روش ها، از تکنیک اعتبار سنجی تقاطعی استفاده گردید. مقایسه روش های مختلف برای برآورد بارندگی سالانه نشان می دهد که هر چند روش TPSS نسبتا دارای خطای کمتری می باشد، ولی روش کوکریجینگ تغییرات مکانی بارندگی در منطقه را بهتر نشان می دهد و با توپوگرافی منطقه هماهنگی بیشتری دارد. همچنین بررسی نتایج تکنیک اعتبار سنجی تقاطعی و توزیع مکانی واریانس خطا نشان می دهد که استفاده از داده های بازسازی شده دقت برآورد را کاهش می دهد.