عرفان در شعر سهراب سپهری

بررسی دید عرفانی و یا نگرش عارفانه در اشعار سهراب سپهری هدف نگارش این پژوهش است. به این منظور از یکسو خط سیر شعر سپهری و کیفیت آثار وی و نیز نقدهای صاحب نظران در رابطه با اشعار، دیدگاه ها و جهان بینی سپهری و از طرفی دیگر ضوابط عرفانی بودن اشعار با توجه به اصول و معیارهای عارفانه بررسی خواهند شد. پس از این بررسی می توان نتیجه گرفت که توانایی سپهری در شعر، قدرت شاعرانه او در توصیف طبیعت، عناصر و اشیاء پیرامون، غیرقابل انکار و باورنکردنی است. با توجه به بررسی اشعار وی از نخستین منظومه تا آخرین آن می توان دریافت که بینش عارفانه سپهری در شعرهای بعدی وی آشکارتر است. بکارگیری اصطلاحات آیین بودایی، تاثیرات دیوان شمس مولانا و همسویی با دید عارفانه حافظ در اشعار بررسی شده سهراب را به وضوح می توان دید و توجه به عرفان اسلامی و حس حقیقت جویی و خداپرستی در اشعار مورد نظر را می توان مشاهده کرد.