بررسی علل دید کم و نابینایی در مراجعین به کلینیک چشم پزشکی بیمارستان متینی کاشان در سال 1382

با توجه به عدم وجود آمار دقیق در مورد نابینایی و کم بینایی در ایران، به منظور بررسی شیوع علل دید کم و نابینایی و ارزیابی علل قابل پیشگیری و درمان، این مطالعه در سال 1382 روی مراجعین به درمانگاه چشم پزشکی در کاشان انجام گرفت.
در یک مطالعه توصیفی مقطعی، 420 بیمار با دید کم (Low vision) و یا نابینا (Legally blind) بر اساس تعریف سازمان بهداشت جهانی (WHO) که طی یک سال به درمانگاه چشم پزشکی مراجعه کرده بودند بررسی شدند. تمام این بیماران توسط متخصص چشم مورد معاینه کامل چشمی قرار گرفتند و سپس اطلاعات و یافته ها در پرسشنامه تنظیمی وارد گردید و با آزمونهای آماری توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
از کل 420 مورد، 186 نفر (44.3%) مرد و 234 نفر (55.7%) زن بودند. در 302 بیمار (71.9%) نابینایی و در 118 نفر (28.1%) کم بینایی وجود داشت. علل شایع دید کم و یا نابینایی، به طور کلی عبارت بودند از: کاتاراکت در 147 نفر (35%)، رتینوپاتی دیابتی در 46 نفر (10.9%) تغییرات میوپی شبکیه در 40 نفر (9.5%) تنبلی چشم در 39 نفر (9.3%)، دژنراسیون ماکولا وابسته به سن (ARMD) در 33 نفر (7.9%)، گلوکوم، تروما و سایر موارد (27.4%). شایعترین محل آناتومیک دید کم و نابینایی به ترتیب عبارت بود از: عدسی (40.7%)، رتین (30.7%)، عصب بینایی (9.8%)، راه بینایی (Visual Pathway) از شبکیه تا مغز و کورتکس بینایی (9.3%).
کاتاراکت، عیوب انکساری و تنبلی چشم از علل عمده کاهش دید هستندکه قابل درمان و پیشگیری می باشند. با اقدامات درمانی مناسب مانند غربالگری، تشخیص و درمان به موقع و مناسب می توان میزان دید را در بسیاری از بیماران افزایش داد و عوارض اقتصادی اجتماعی آن را به نحو قابل ملاحظه ای کاهش داد.