بررسی و شناسایی انگل های میگوی پرورشی (Penaeus indicus) در منطقه گواتر چابهار

این بررسی، برای یافتن انگلها در بافتهای مختلف میگوی پرورشی سفید هندی P. indicus و همچنین بررسی شیوع این انگلها در بعضی از قسمتهای بدن میگو مانند: آبشش، پای شنا، روده، هپاتوپانکراس و عضله بود. در این بررسی از 3 مزرعه، از هر مزرعه 3استخر (مجموعا، 9استخر) از تیرماه تا مهرماه 1382 در منطقه گواتر که در استان سیستان و بلوچستان واقع شده، نمونه برداری انجام گرفت.
نمونه برداری 15 روز یکبار انجام شد. در مجموع 330 میگو بررسی شد. طی 45 روز اول، نمونه ها از سینی غذا دهی و در ماه های بعد توسط تور پرتابی برداشته شدند. هر بار پنج نمونه زنده از هراستخر به آزمایشگاه مرکز تحقیقات شیلاتی آبهای دور، چابهار منتقل شد.
از آبششها، پاهای شنا (جفت پای دوم) ، روده، هپاتوپانکراس و عضله (در صورت داشتن ضایعه بر روی پوسته) لام مرطوب تهیه شد. سپس نمونه های تهیه شده در زیر میکرسکوپ جهت شناسایی انگل بررسی شدند.
بیشترین شیوع متعلق به 4 گروه از مژه داران تک یاخته بترتیب شامل زئوتامنیوم، اپیستیلیس، ورتیسلا و آسیناتا بود. هیچگونه کرم انگلی از ترماتودها، نماتودها، سستودها همچنین هیچگونه تک یاخته دستگاه گوارش مانند گرگرین ها در میگوهای پرورشی مشاهده نگردید.
طی این تحقیق که در دوره پرورش انجام پذیرفت شیوع تک یاخته های اپی کمنسال افزایش یافت، بطوریکه کمترین شیوع در نیمه اول تیر (صفر درصد) و بیشترین شیوع در نیمه اول مهرماه (86 درصد) بود و در میان تک یاخته ها شناسایی شده زئوتامنیوم بیشترین فراوانی را داشت و بیشتر روی پاهای شنای میگو دیده شد.