گزارش یک مورد نادر هیپومانیای ناشی از ریسپریدون و اولانزاپین

هیپومانیا یک اختلال خلقی است با علایم خلق به طور مداوم بالا یا تحریک پذیر که طی دوره حداقل 4 روزه بیمار دچار کاهش نیاز به خواب، صحبت بیش از معمول یا احساس فشار در صورت صحبت نکردن، پرش افکار، حواس پرتی، افزایش فعالیت های معطوف به هدف اعم از اجتماعی، شغلی، تحصیلی، جنسی و ولخرجی زیاد می شود. هیپومانیا می تواند یک اپیزود خلقی اختلال دو قطبی نوع اول یا نوع دوم یا سیکلوتایمی باشد، همچنین می تواند به دنبال مصرف داروها و مواد یا درمان با شوک الکتریکی و یا نوردرمانی ایجاد شود. در این گزارش به بررسی یک مورد هیپومانیای ناشی از ریسپریدون و اولانزاپین پرداخته شده است.
معرفی بیمار: بیمار زن 57 ساله متاهل، خانه دار، با سابقه اختلال دو قطبی نوع اول از 30 سال قبل و با سابقه یک بار بستری در بیمارستان روانپزشکی که تحت درمان با 600 میلی گرم لیتیوم، 75 میلی گرم نورتریپتیلین و 1 میلی گرم کلونازپام قرار داشت، در فروردین 1382 به مطب روانپزشکی در شهر تهران مراجعه نمود و با مصرف 1 میلی گرم ریسپریدون دو بار در روز دچار علایم هیپومانیا به صورت کم خوابی، کاهش اشتها، افزایش فعالیت، بی قراری، شادی و تمایل به خروج از منزل شد که با قطع ریسپریدون و ادامه درمان با 900 میلی گرم لیتیم، 4 میلی گرم اسکازینا و 75 میلی گرم نورتریپتیلین در روز به مدت 15 ماه تحت کنترل قرار گرفت، ولی به علت عوارض جانبی لیتیم، افکار بدبینی، توهمات شنوایی و بینایی، اولانزاپین به میزان 5 میلی گرم در شب شروع گردید که دو روز پس از مصرف اولانزاپین دچار علایم هیپومانیا شدند و با قطع اولانزاپین علایم کاهش یافت و با شروع والپرات سدیم تحت کنترل قرار گرفت.
هیپومانیا به عنوان یک اپیزود خلقی می تواند به طور نادر به دنبال مصرف داروهای آنتی سایکوتیک آتیپیک نظیر ریسپریدون و اولانزاپین ایجاد شود.