درباره ی چند واژه ی فارسی

نگارنده در این مقاله، قصد دارد با مراجعه به فرهنگ های معروف و معتبر فارسی ازجمله لغت نامه ی دهخدا، فرهنگ فارسی معین و حواشی ایشان بر برهان قاطع، به بحث درباب اشتقاق و معنی چند واژه ی فارسی بپردازد و نقاط ضعف، کاستی ها و نادرستی های آن ها را در این زمینه توضیح دهد و با تکیه بر اسناد و دلایل موجود، به اظهارنظر درباب آن ها بپردازد. برای دستیابی به این مقصود، آرای زبان شناسان و مستشرقان معروف نیز در این زمینه بیان شده و مورد نقد قرارگرفته است. در ضمن، نویسنده درپی آن بوده است که در بیان نظرات خود، به متون معتبر و کهن فارسی نیز استناد نماید؛ و از آنجا که تمامی تعبیرات زبانی، ریشه در فرهنگ و اعتقادات مردمانی دارد که بدان زبان سخن می گویند، تلاش شده است که در تمامی این تحلیل ها کاملا بدین نکته توجه و از آن استفاده شود. البته درجهت نیل به این مقصود، به تطبیق واژه های مورد بحث با واژه های برخی دیگر از زبان های هند و اروپایی ازجمله انگلیسی و فرانسوی نیز توجه شده است. بدیهی است که با تلاش هایی ازاین دست می توان به کامل تر و بارورتر شدن فرهنگ های فارسی موجود افزود و این امر در نهایت، می تواند ما را در فهم بهتر متون یاری دهد. واژه ها و تعبیراتی که دراین باب موردبحث و بررسی بوده اند، عبارتند از: پارسا (پارسی)، چوبدار (چوپان، شبان)، پرخوان (سخن، پاسخ، خنیاگر)، شغال(سگ)، دمار برآوردن (دماغ، مغز، مخ)، آفتاب (آباد، آبادان، آبادانی...) و همگنان.