ساخت میکلگردهای کامپوزیتی و بررسی اتصال آنها به بتن

یکی از راه های مقابله با مشکل خوردگی در بتن تقویت شده با فولاد، استفاده از میلگردهای کامپوزیتی است. در این پژوهش، میلگردهای کامپوزیتی با سه هندسه سطح متفاوت تهیه و بررسی شدند. این اشکال شامل ایجاد آج روی میله پولترود شده با استفاده از دورپیچ الیاف پیوسته آغشته به رزین، پاشش شن روی سطح میله با استفاده از اتصال دهنده رزینی و تلفیق این دو روش است. به منظور مقایسه، از میله با سطح صاف نیز در آ‍زمایش ها استفاده شد. برای ارزیابی چسبندگی میلگرد به بتن، میلگردها با طول های جاگذاری (12cm)10 و 15 برابر قطر ریشه میلگرد (18cm) در پایه های بتنی استوانه ای قرار داده شد و نیروی لازم برای بیرون کشیدن آنها و رفتار نیرو- جابه جایی بررسی شد. نتایج نشان می دهد که افزایش زبری به هر روش، در افزایش مقدار چسبندگی میلگرد به بتن اثر مثبت دارد. میلگردها با سطوح صاف و بدون آج کمترین استحکام چسبندگی را دارند، پس از آن به ترتیب میلگرد با آج دورپیچ و میگلرد با آج دورپیچ و شن پاشی شده (آج دوگانه) در مرابت بعدی قرار می گیرند. مقدار استحکام چسبندگی میلگردهای آجدار تابع مقدار چسبندگی آج به مغزی میلگرد پولترود شده است. همچنین، در طول جاگذاری 12cm میلگردها با آج دوگانه چسبندگی بهتری به بتن دارند. اما، در طول جاگذاری 18cm کارایی میلگرد با آج دوگانه و میلگرد با آج دورپیچ ساده به هم نزدیک بوده، نیروی چسبندگی میلگرد با آج دورپیچ اندکی بیشتر از میلگرد با آج دوگانه است. درتمام موارد، سطوح شن پاشی ساده و دورپیچ ساده به هنگام آزمون بیرون کشی، از مغزی میلگرد جدا می شوند. در مجموع کارایی میلگردها با آج دوگانه در چسبندگی به بتن بهتر از سایر میلگردها ارزیابی شد.