بررسی اثر آنتی ژن های پروتواسکولکس کیست هیداتیک بر پیشگیری از رشد کیست های هیداتیک ثانویه

کیست هیداتیک در احشا داخلی انسان و بعضی حیوانات مستقر می شود و یک مشکل بهداشتی - دامپزشکی و اقتصادی در مناطق آلوده تلقی میگردد. هنگامی که این کیست پاره می شود پروتواسکولکسهای داخل آن ممکن است به خارج راه یافته و داخل بافت میزبان ایجاد کیستهای جدیدی موسوم به کیست ثانویه بنمایند. در این راستا این مطالعه به منظور تعیین تاثیر آنتیژنهای پروتواسکولکس کیست هیداتیک بر پیشگیری از رشد کیستهای هیداتیک ثانویه انجام گردید.
این پژوهش یک مطالعه تجربی است که بر روی 30 موش بالب - سی در سال 1383 در آزمایشگاه انگل شناسی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهر کرد انجام گرفته است. برای این منظور گروه مورد از راه داخل صفاقی مورد تزریق پروتواسکولکس هموژنیزه شده و آنتیژنهای سطحی پروتواسکولکس که با سه دترژنتتوئین - 80، اسدیاس و تریتون ایکس - 100 تهیه گردیده بودند قرار گرفتند. به منظور حصول پاسخ ایمنی مناسب تمام آنتیژنهای فوق در مخلوطی از ادجوانت آلوم تزریق شدند. موشهای گروه شاهد فقط با ادجوانت آلوم تزریق شدند. تمام موشهای گروه مورد به فاصله هر دو هفته دو یادآور از آنتیژنها دریافت نمودند. دو هفته بعد از آخرین تزریق همه موشها در معرض پروتواسکولکسهای زنده قرار گرفتند. سه ماه بعد از آلودگی موشها کشته شدند و پروتواسکولکسهای داخل حفره شکمی آنها شمارش گردید. داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و آزمون آماری تی دانشجویی تحلیل گردید.
میانگین تعداد کیستهای تشکیل شده در موشهای تزریق شده با پروتواسکولکسهای هموژنیزه شده 2±3 بود، در حالی که میانگین تعداد کیستها در گروه شاهد 1.7±5.8 بود (0.02

نتیجه گیری

نتایج نشان داد که میانگین تعداد کیستهای تشکیل شده در گروه های مورد و شاهد تفاوت آماری معنی داری داشت. همچنین آنتیژنهای استخراج شده با توئین - 80، اسدیاس و تریتون ایکس - 100 حاوی مواد محافظت کننده در برابر ایجاد کیستهای ثانویه میباشند.