بررسی رابطه کهیر و یا آنژیوادم مزمن با تیروییدیت اتوایمیون

کهیر و یا آنژیوادم مزمن یک سندرم بالینی است که در سالهای اخیر بیماری‌های اتوایمیون و به‌ویژه اختلالات اتوایمیون تیرویید در بروز آن موثر شناخته شده‌اند. با توجه به این موضوع، در این مطالعه تلاش گردیده تا رابطه اختلال یاد شده با اتوایمیونیتی تیرویید مورد بررسی قرار گیرد.

این مطالعه از نوع شاهد- مورد و با استفاده از نمونه‌گیری به روش تصادفی، 57 بیمار مبتلا به کهیر و یا آنژیوادم مزمن به‌عنوان گروه مورد و 60 نفر بدون اختلالات یاد شده (هم سن و هم جنس با گروه مورد) به‌عنوان گروه شاهد انتخاب و پس از اندازه‌گیری مقادیر اتوآنتی‌بادی‌های آنتی‌‌تیروپرواکسیداز، آنتی‌تیروگلوبولین، T4 و TSH، نتایج در دو گروه با یکدیگر مقایسه گردیدند.

در34 نفر از گروه مورد (60%) حداقل یکی از اتوآنتی‌بادی‌های ضدتیرویید بالاتر از حد طبیعی بود. 29 نفر (51%) اتو آنتی‌بادی آنتی‌تیروگلوبولین و 24 نفر (1/42%) اتو آنتی‌بادی‌های آنتی تیروپراکسیداز افزایش یافته داشتند. در 12 نفر از گروه کنترل (20%) یکی از اتوآنتی‌بادی‌های ضدتیرویید بالاتر از حد طبیعی بود. 8 نفر (2/13%) اتو آنتی‌بادی آنتی‌تیروپراکسیداز و 10 نفر (7/16%) اتوآنتی‌بادی آنتی‌تیروگلوبولین افزایش یافته داشتند.

نتیجه‌گیری:

 با توجه به بالا بودن توزیع فراوانی سطوح بالای اتو آنتی‌بادی‌های ضدتیرویید در بیماران مبتلا به کهیر و یا آنژیوادم مزمن، به منظور تشخیص و درمان بیماران یاد شده سنجش اتوآنتی‌بادی‌های ضدتیرویید (به‌ویژه در زنان جوان و میانسال مبتلا) ضروری به نظر می‌رسد.