بررسی اثر توپیرامات در مهار وابستگی روانی ناشی از مورفین در موشهای کوچک آزمایشگاهی

در مطالعه حاضر کوشش شده است که تاثیر توپیرامات بر کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موشهای کوچک آزمایشگاهی نر حساس شده به مورفین مشخص شود.
موشهای کوچک آزمایشگاهی نر نژاد N-MARI (20-30 گرم) در این تحقیق مورد استفاده قرار گرفته اند. همچنین، روش ترجیح مکان شرطی شده غیرطرفدار به عنوان روش کار انتخاب شد. در یک تحقیق ابتدائی، اثر مورفین در القا ترجیح مکان شرطی شده در موش های غیر حساس به مورفین مورد بررسی قرار گرفت تا دوزهای غیر مؤثر برای آن شناخته شود. مورفین (mg/kg 5، یک بار در روز/سه روز/پنج روز استراحت) حساس و سپس شرطی شدند. دوزهای مختلف توپیرامات 30 دقیقه قبل از تجویز مورفین (mg/kg 1) (کسب) در روزهای شرطی سازی و یا در روز تست 30 دقیقه قبل از شروع تست (بیان) به حیوانات تجویز شد.
تزریق مورفین (mg/kg 5، یک بار در روز/سه روز/پنج روز استراحت)، تاثیر دوزهای غیر مؤثر مورفین (mg/kg 5/0، 25/0 و 1) را در القاء ترجیح مکان شرطی شده افزایش داد. تجویز دوزهای مختلف توپیرامات (mg/kg 20، 80 و 120) توانست کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین را در موشهای حساس شده به مورفین خنثی نماید. تجویز دوزهای مختلف توپیرامات (mg/kg 20، 80 و 120) اثری در القاء ترجیح مکان شرطی در حیوانات غیر حساس به مورفین نداشت.
تجویز توپیرامات موجب مهار حساسیت به مورفین گردید و این اثر ممکن است از طریق مکانیسم های گلوتاماتی و/یا گابائرژیک باشد. به علاوه، این تحقیق پیشنهاد می کند که توپیرامات ممکن است در درمان وابستگی روانی به اوپیوئیدها سودمند باشد.