بررسی ارزش سیستوسونوگرافی در تشخیص برگشت ادراری از مثانه به حالب در کودکان

یک درصد کودکان و 30 تا 50 درصد کودکان مبتلا به عفونت ادراری مبتلا به ریفلاکس وزیکواورترال هستند. ریفلاکس نفروپاتی عامل خطر مهمی برای ایجاد پیلونفریت و یکی ازعوامل مهم هیپرتانسیون و نارسایی مزمن کلیه در کودکان می باشد. از آنجایی که امروزه در تشخیص برگشت ادراری استفاده از روش هایی که دارای رادیاسیون کمتر باشد توصیه می شود، ما در این مطالعه برآن شدیم که از روشی بدون اشعه یعنی سیستوسونوگرافی برای تشخیص بیماران مبتلا به برگشت ادراری استفاده کرده و دقت آن را با رادیونوکلید سیستوگرافی مقایسه کنیم.
در این مطالعه 25 کودک با احتمال ریفلاکس را در بیمارستان لبافی نژاد در سال 1382 مورد ارزیابی قرار گرفت. به طور همزمان سیستوسونوگرافی و رادیونوکلید سیستوگرافی در بیماران انجام و شیوع و شدت ریفلاکس را در این دو روش با هم مقایسه شد. در این مطالعه رادیونوکلید سیستوگرافی به عنوان استاندارد طلایی تشخیص برگشت ادراری در نظر گرفته شد.
ریفلاکس در 8 بیمار با سیستوسونوگرافی و در 9 بیمار با رادیونوکلید سیستوگرافی تشخیص داده شد. یک بیمار که ریفلاکس وی در رادیونوکلید سیستوگرافی تشخیص داده شد در سیستوسونوگرافی تشخیص داده نشد و دو بیمار که ریفلاکس وی در سیستوسونوگرافی تشخیص داده شد، در رادیونوکلید سیستوگرافی تشخیص داده نشد. تشخیص ریفلاکس در این دو روش با هم قابل قیاس بود (r=0.728، p=0.000). همچنین گریدهای ریفلاکس در این دو تکنیک تصویربرداری هم قابل قیاس بود (r=0.724، p=0.000). بر این اساس اختصاصیت این روش 88% و حساسیت آن 87% محاسبه شد. دقت تست 88% (ارزش اخباری منفی معادل 77% و ارزش اخباری مثبت معادل 94%) برآورد شد.
سیستوسونوگرافی به عنوان روش غربالگری و همچنین تشخیص ریفلاکس در دوران پیگیری ارزشمند است و نتایج آن قابل مقایسه با سیستوگرافی رادیونوکلید است.