رهیافتی به مناسبات منطق نمایشی و رایانه

درام تعاملی (برهم کنشی)، به مثابه نوع تازه ای از مناسبات مجازی درام، محصول تعامل رایانه و قواعد نمایشی است. تعامل مزبور حاصل مناسبات جدید میان مخاطب و درام نویس است؛ کاربر یک نرم افزار داستانی با اعمال سلیقه و خواست خود در روند شکل گیری روایت، جایگاه خود را به عنوان عاملی نوظهور در فرآیند نمایشی تثبیت می کند. درام تعاملی از دو سو نشانگر مناسباتی پویا و قابل تامل است: نخست از منظر زیبایی شناسی مجازی نوین و سپس به خاطر پیوند میان رشته ایی هنر و فن آوری. ورود رایانه به قلمرو درام موجب شده است که الگوهای روایتگری جنبه های مطالعاتی تازه تری پیدا کنند؛ منطق نمایشی یک روایت داستانی به یاری متغیرهای رایانه ای کشف و دسته بندی می شود. دسته بندی مذکور، امکان تولید و تکثیر الگوهای روایی متعددی را دراختیار مخاطب تازه ای می گذارد که در عین حفظ موقعیتش به عنوان یک تماشاگر، کاربر مداخله گر یک نرم افزار رایانه ای است. بررسی و تحلیل الگوهای نمایشی به یاری منطق الگوریتمی رایانه در درام تعاملی، نشان از ظرفیت های نامکشوفی دارند که توجه به آنها می تواند به ساختاربندی جدید حوادث داستانی در قالب یک درام یاری رساند و گستره جدیدی را برای هنرهای دراماتیک ایجاد کند. درام تعاملی به زیبایی شناسی و منطق نمایشی کلاسیک تجسم عینی بخشیده و امکان فرمول بندی آن را مهیا می کند و امکانات نوین دراماتیکی را ایجاد می کند