مقایسه دو روش تعبیه پیس میکر از طریق ورید ساب کلاوین و ورید سفالیک از نظر عوارض کوتاه مدت

چکیده نخستین گام در گذاشتن پیس میکر، به دست آوردن یک راه وریدی مناسب است. می توان به وسیله کات دان ورید سفالیک یا جوگولر خارجی و حتی جوگولر داخلی لید را عبور داد و یا از طریق پوست، ورید بزرگتری را انتخاب کرد و پس از سوراخ کردن آن لید را وارد نمود. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو روش گذاشتن پیس میکر، یکی از طریق ورید ساب کلاوین و دیگری از طریق کات دان ورید سفالیک در ناودان دلتوپکتورال، از نظر عوارض کوتاه مدت انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی انجام شد، از ابتدای سال 1376 تا پایان سال 1380، 352 بیمار تحت گذاشتن پیس میکر دائم قرار گرفتند؛ پیس میکر به کار برده شده، در تمام موارد نوع تک حفره ای بطنی و مدل سنت جود بود و بیماران پس از بررسی به دو گروه تقسیم شدند: گروه الف، شامل 164 بیمار (6/46%) که پیس میکر از راه ورید ساب کلاوین و گروه ب، شامل 188 بیمار (4/53%) که پیس میکر از طریق کات دان ورید سفالیک در بدن آنان تعبیه شد. داده ها با استفاده از فرم بازنگری، جمع آوری و سپس با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری دقیق فیشر در سطح معنی داری 05/0P مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نوموتوراکس در یک مورد از بیماران گروه الف (6/0%) مشاهده شد. در یک بیمار از گروه الف (6/0%) و در دو بیمار از گروه ب (06/1%) عفونت زخم ایجاد شد. یک مورد از بیرون زدگی ژنراتور نیز در هر دو گروه مشاهده شد. آمبولی هوا یا صدمه به عروق بزرگ در هیچ یک از بیماران دو گروه مشاهده نشد. در این بررسی، اگر چه بین دو گروه از نظر مقایسه تک تک عوارض، تفاوت آماری قابل ملاحظه ای وجود نداشت ولی بررسی مجموع عوارض دو دسته مورد نظر، نشان می دهد که استفاده از روش ورید ساب کلاوین نسبت به روش کات دان ورید سفالیک با عوارض بیشتری همراه و از نظر آماری معنی دار می باشد (012/0=P).