بررسی رابطه تنگی فک بالا با میزان شنوایی انتقالی

با توجه به شیوع و اهمیت ناشنوایی انتقالی و اهمیت علت آن و وجود گزارشات متناقض در رابطه با نقش تنگی فک بالا بر میزان شنوایی و به منظور بررسی رابطه تنگی فک بالا با شنوایی انتقالی این تحقیق بر روی مراجعین به بیمارستان خاتم الانبیا تهران در سال 1384 انجام گرفت.
این تحقیق به روش case-control انجام گرفت. در این تحقیق 120 بیمار 7 تا 40 ساله بررسی گردیدند. 60 بیمار دارای شنوایی نرمال (آستانه شنوایی زیر 15 دسی بل) به عنوان گروه شاهد و 60 بیمار دارای کاهش شنوایی (آستانه شنوایی بالاتر از 15 دسی بل) که به دستگاه ادیومتر دیجیتال بررسی شدند به عنوان گروه مورد، در نظر گرفته شدند تنگی فک بالا از طریق معاینه کلینیکی و با توجه به وجود کام گنبدی و کراس بایت خلفی اسکلتال مورد بررسی قرار گرفته و وجود تنگی بالا در 2 گروه شاهد و مورد با کمک آزمون آماری Chi-square مقایسه و Odd’s Ratio محاسبه گردید.
سن و جنس افراد مورد مطالعه در دو گروه مورد و شاهد مشابه بودند. در گروه شاهد 7 نفر (%11.7) و در گروه مورد 19 نفر (%31.7) در مواجهه با تنگی فک بالا بودند (P<0.05). افراد دارای کاهش شنوایی 3.5 برابر بیشتر در معرض مواجهه با تنگی فک بالا قرار داشتند (OR=3.5).
بین تنگی فک بالا با کاهش شنوایی انتقالی ارتباط وجود دارد. لذا درمان تنگی فک بالا در پیشگیری از مشکلات شنوایی توصیه می گردد.