بررسی کاربرد زئولیت (کلینوپتیلولیت) در آب شور با هدف جذب آمونیوم و تاثیر آن بر رشد و بازماندگی میگوی سفید هندی

کارآیی زئولیت در جذب یون آمونیوم در آب شور در سه مرحله شامل: آزمون عبور محلول آمونیوم از ستون زئولیتی، استفاده از پودر و دانه های (گرانول) زئولیت در ظروف در بسته محتوی محلول آمونیوم و پخش زئولیت در حوضچه های پرورش میگو در مرکز تکثیر و پرورش میگوی کلاهی مورد سنجش قرار گرفت.
در مرحله اول محلولهای آمونیوم تهیه شده با آب دریا (42 گرم در لیتر) و غلظتهای مختلف آمونیوم (4. 8 و 4. 42 میلیگرم در لیتر) از ستونهای پیرکس محتوی 400 گرم گرانول زئولیت (کلینوپتیولیت) عبور داده شدند و غلظت آمونیوم محلول خروجی در زمانهای مختلف اندازه گیری شد. در مرحله دوم میزان جذب آمونیوم توسط ذرات زئولیت و تغییرات غلظت در محلول آمونیوم در ظروف در بسته مورد بررسی قرار گرفت و در مرحله سوم که بر مبنای طرح کاملا تصادفی اجرا شد، بچه میگوهایی با میانگین وزن 0. 2 گرم به مدت 79 روز در 9 حوضچه (با تراکم ذخیره سازی 16 عدد در مترمربع) تحت 3 تیمار پرورش میگو همراه با پخش دانه های (گرانول) زئولیت در حوضچه ها (سه تکرار) ، پرورش میگو همراه با پخش پودر زئولیت در حوضچه ها (سه تکرار) و پرورش میگو بدون استفاده از زئولیت (سه تکرار) بعنوان شاهد نگهداری شدند.
نتایج مراحل اول و دوم نشان داد که تبادل یونی در آب شور دریا یک واکنش یکطرفه نمی باشد. در مرحله سوم پس از صید میگوها در هفتاد و نهمین روز پرورش، میانگین وزن و درصد بازماندگی بترتیب برای تکرارهای تیمارهای سه گانه فوق بشرح زیر بدست آمد: تیمار 1: میانگین وزنی 6. 706، 7. 598، 6. 729 گرم و درصد بازماندگی: 85. 63، 86. 88 و 81. 25 درصد
تیمار 2: میانگین وزن 7. 169، 7. 585 و 5. 483 گرم و درصد بازماندگی بترتیب 92. 5، 91. 88 و 79. 38 درصد
تیمار 3: میانگین وزنی بترتیب 8. 968، 7. 257 و 5. 964 گرم و درصد بازماندگی 86. 88، 95. 63 و 62. 5 درصد
نتایج بدست آمده در قالب آزمون دانکن مورد مقایسه قرار گرفت و نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری بین سه تیمار از لحاظ درصد بازماندگی و میزان رشد وجود ندارد (P> 0. 01).