فرهنگ سازی برای جلوگیری از تخریب و انهدام محیط زیست

چهار بنیان اصلی یعنی خاک، آب، هوا، تابش خورشید که بن مایه های آفرینشند، باید به حالت سلامت، با معیارهای اعتدال و دوری از پلیدی ها و آلایش ها باشند تا محیط زیست، زنده و سرشاد باشد، در این صورت تعادل وجودی گیاه، حیوان و انسان برقرار خواهد بود. مهمترین عامل آلوده کننده و تخریب کننده محیط زیست، خود انسان است. محیط زیست مجموعه ای بزرگ از اجزا و عوامل مختلف کنش و واکنش پذیر است که در طی میلیون ها سال تکوین و تکامل یافته و هر گونه تغییر و تخریبی در آن، چنانکه شاهد هستیم، نتایج زیان بار و جبران ناپذیری را به دنبال خواهد داشت. برای این امر وضع قوانین و آیین نامه های مناسب و اجرای صحیح و به موقع، ضروری است. ولی از آن واجب تر فرهنگ حفظ محیط زیست است که باید در روح تک تک افراد اعم از توده عادی مردم و یا مسوولان رسوخ کرده باشد. اگر افراد به کاری ایمان نداشته باشند با اجبار هم از اجرای صحیح آن سرباز خواهند زد. در قرآن کریم از سجده و تسبیح زمین و آسمان، کوه ها، گیاهان، حیوانات و خلاصه آنچه در کائنات است بارها یاد شده و نوعی روح و گویایی برای همه چیز وجود دارد. یا به عبارتی، راز زندگی در جاندار و بی جان نهفته است و جریان دارد. حال که چنین است، این همگان را نباید آزرد و نباید تخریب کرد و برای نابودی محیط زیست، دلیل های پنداری و ساختگی نباید تراشید، اگر چنین کنند، خود و نسل خود و نسلهای آینده را می آزارند و در پیشگاه حقیقت باید پاسخگو باشند. انسان با تداوم کوشش و تلاش برای ایجاد زندگی آسان تر و مرفه تر و حمل و نقل سریع تر که همه اگر صحیح انجام شود، می تواند مفید باشد، تغییرات زیان آوری را در محیط زیست ایجاد می کند و از طبیعت به شدت بهره کشی می نماید و غالبا محیط زیست را به نابودی می کشاند. بهترین بهره وری آن است که چنان عمل کنند که تا ممکن است زیان های کمتری به محیط برسانند، تا مگر آلودگی ها اندک شوند و با پاکسازی ها و بازسازی ها چرخه محیط زیست را به سامان آرند، نه آنکه آن را از این هم نابسامان تر نمایند.