ارزیابی بالینی تاثیر درمان ریشه در بهبود نسوج پریودنتال در مبتلایان به پریودنتیت مزمن پیشرفته

بیان مساله: عقاید ضد و نقیضی در مورد ارتباط بیماری های پالپ و بیماری های پریودنتال وجود دارد. تاثیر متقابل این دو نسج بر روی هم می تواند در طرح درمان دندان مورد نظر، اهمیت بسزایی داشته باشد.
این تحقیق با هدف بررسی کلینیکی اثر درمان ریشه در بهبود نسوج پریودنتال در دندانهای مبتلا به پریودنتیت مزمن پیشرفته انجام شد.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی کنترل شده تصادفی، 32 دندان که بر اساس آزمونهای حیات پالپ دچار نکروز یا پالپیت غیرقابل برگشت بودند، به صورت Split Mouth از 7 بیمار مبتلا به پریودنتیت مزمن پیشرفته بامعیارهای خاصی انتخاب شدند. دندانها به طور تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند و شاخصهایی چون عمق پاکت، سطح چسبندگی کلینیکی، لقی و نوع تحلیل استخوان در هر دو گروه ثبت شد. ریشه دندانهای گروه مورد درمان شدند. هر دو گروه وارد مرحله اول درمان پریودنتال (جرمگیری) شدند. شاخصهای عنوان شده در فواصل یک و سه ماه بعد نیز در هر دو گروه اندازه گیری شدند. به منظور مقایسه عوامل مورد بررسی از آزمونهای آماری مناسب هر بخش شامل Paired t، Wilcoxon و Mann-Whitney استفاده شد.
در گروه مورد سطح چسبندگی کلینیکی در دوره یک ماهه بر خلاف دوره سه ماهه کاهش معنی داری را نشان داد؛ در گروه شاهد سطح چسبندگی کلینیکی در دوره یک ماهه کاهش یافت ولی از نظر آماری معنی دار نبود؛ افزایش این شاخص در فاصله زمانی یک تا سه ماه در گروه شاهد رخ داد اما از نظر آماری معنی دار نبود. در این زمینه در مقایسه بین دو گروه اختلاف معنی داری در دوره سه ماهه و فاصله زمانی یک تا سه ماه ایجاد شد(p<0.05). شاخصهای دیگر اختلاف معنی داری را درهر گروه و بین گروه ها نشان ندادند.
معنی دار شدن تغییرات شاخص سطح چسبندگی در مقایسه بین گروهی می تواند نشانگر تاثیر احتمالی پاتوژن های با منشا پالپ در پیشرفت بیماری پریودنتال باشد؛ بنابراین در نمونه های پیشرفته پریودنتیت بالغین، ارزیابی حیات پالپ و احتمال نیاز به انجام درمان ریشه برای حذف پاتوژن های مخرب قبل از درمانهای پریودنتال می تواند موثر باشد.