مقایسه میزان چسبندگی (Adhesion) مواد مورد استفاده در بیس پروتز متحرک

چسبندگی ((adhesion به عنوان یکی از عوامل فیزیکی موثر در گیر پروتز در مواد مختلف بکار رفته در بیس متفاوت می اشد. این تحقیق با هدف مقایسه میزان چسبندگی مواد مختلف که بعنوان بیس پروتز بکار میروند، صورت گرفت.
در این تحقیق نیمه تجربی 12 نوع از مواد مختلف بکار رفته در بیس پروتز در نظر گرفته شده، از هر کدام 10 نمونه تهیه گردید. سپس با استفاده از دستگاه تعیین مقدار کشش سطحی و با استفاده از آب مقطر بعنوان جانشین بزاق، مقدار کشش سطحی یا نیروی لازم جهت جداسازی نمونه ای در تماس با مایع تعیین و نتایج با آزمون آماری آنالیز واریانس یکسویه و Paired t مورد بررسی قرار گرفت.
آکریل ملیودنت قرمز فوری بیشترین میانگین (3/29±5/987 میلیگرم) میزان چسبندگی و سیلیکون مولوپلاست B کمترین میزان میانگین (7/44±5/885 میلیگرم) را نشان داد. همچنین میزان چسبندگی آکریلهای گروه ملیودنت گرماپخت (6/17±3/965 میلیگرم)، نسبت به گروه آکروپارس گرماپخت (4/35±945 میلیگرم) بیشتر و از نظر آماری معنیدار بود (05/0P<). پس از پرداخت نمونه های آکریلی نیز میزان چسبندگی آنها افزایش یافت و این افزایش نیز از نظر آماری معنیدار بود (0001/0P<).
نتیجه یری: گیر فیزیکی ناشی از Adhesion رزین آکریلیک بیش از سیلیکون بوده و جهت بهبود گیر توصیه میگردد تا حدی سطح قالبگیری پروتز نیز پرداخت گردد.