بررسی اثر کلینیکی ژل ایزودان و سدیم فلوراید در کاهش حساسیت دندان ها متعاقب فاز اول درمان پریودنتال

افزایش حساسیت دندانی یکی از عوارض جانبی درمانهای پریودنتال متعاقب جرمگیری و جراحی است. در حال حاضر عوامل ضد حساسیت متعددی وجود دارند که اثربخشی آنها منوط به انجام مطالعات کلینیکی منظم و دقیق میباشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر کلینیکی ژل نیترات پتاسیم (ایزودان) و سدیم فلوراید (فلوژل) در کاهش حساسیت دندانها متعاقب فاز اول درمان پریودنتال بود.
در این مطالعه تجربی از 16 بیمار واجد شرایط، پس از انجام فاز اول درمان پریودنتال آزمونهای حساسیت بعمل آمده و 274 دندان حساس به ثبت رسید. سپس به صورت تصادفی و چرخشی در یک کوآدرانت ژل ایزودان و در یک کوآدرانت ژل فلوژل به کار برده شد و یک کوآدرانت نیز به عنوان گروه شاهد برگزیده و در آن از هیچ مادهای استفاده نشد. یک هفته و دو هفته بعد، ایندکس پلاک و میزان حساسیت از طریق آزمونهای مزبور ارزیابی شده و داده های بدست آمده براساس آزمونهای آماری Mann - whitney و Chi-square مورد بررسی قرار گرفتند.
گروه های درمانی ایزودان و فلوژل بلافاصله پس از جرمگیری و هفته اول اختلاف معنی داری را با گروه شاهد در کاهش حساسیت نشان دادند در صورتیکه بین این دو گروه در طول مطالعه اختلاف معنی داری مشاهده نشد. همچنین در گروه ایزودان و شاهد بلافاصله بعد از جرمگیری و هفته دوم بعد از جرمگیری کاهش حساسیت از لحاظ آماری معنی دار بود، در صورتیکه بین دو گروه فلوژل و شاهد در همین فاصله زمانی این کاهش معنی دار نبود (05/0P>). کاهش پلاک ایندکس هم در هر گروه بین هفته اول و دوم معنیدار بود، اما این کاهش بین گروه های درمانی در همین فاصله زمانی معنیدار نبود.
استفاده از ژل ایزودان و فلوژل در کاهش حساسیت دندانها موثر بوده و ماده ایزودان نسبت به فلوژل دارای اثر طولانیتری میباشد. همچنین با کنترل مناسب و دقیق پلاک میتوان درد و حساسیت را تا حدود زیادی کاهش داد.