بررسی رفتار رئولوژیک و آزادسازی دارو از ژل اریترومایسین

اریترومایسین در ارگانیسمهای حساس، به کمک پیوند برگشت پذیر با زیر واحدهای ریبوزومی S50، باعث مهار سنتز پروتئین میگردد، بدینوسیله جابجایی آمینو آسیل ترانسفر-RNA و مهار سنتز پلی پپتید انجام می شود. اریترومایسین بعنوان داروی مدل انتخاب گردید. فرآورده های موضعی اریترومایسین برای درمان آکنه بکار می روند. هدف از این بررسی، ارزیابی خصوصیات رئولوژیک (قابلیت گسترش و ویسکوزیته) مناسب ژل با کاربرد موضعی است.
ابتدا محلولیت اریترومایسین، در حلالهای مختلف بررسی و سپس به کمک عامل ژلیفیان، ژل فرموله شده و pH آن در 7 تنظیم گردید. پایداری ژلها در سه دمای مختلف (یخچال، اتاق و آون) مورد بررسی قرار گرفت و مقدار آزادسازی دارو بطریق in Vitro با سلول انتشاری تک محفظه ای استاتیک با استفاده از غشاء دیالیز بکمک اسپکتروفتومتر UV در طول موج 6/208 نانومتر، بررسی گردید.
نتایج نشان داد که با افزایش مقدار عامل ژلیفیان، رهش دارو کمتر شده در حالیکه با کاهش مقدار اتانول و افزایش مقدار گلیسرین، رهش دارو از پایه افزایش می یابد. همچنین برازش کینتیکی نشان داد که آزادسازی ماده موثره از درجه اول تبعیت می کند.
نتایج نشان داد که مناسب بودن قابلیت گسترش ویکنواختی نسج ژل، امکان سریعترین آزادسازی را به ماده موثره میدهد (از اینرو سبب کوتاهترین تاخیر در جذب از راه پوستی می شود).