بررسی خصوصیات مبتلایان به لکوره، علل باکتریال و میزان مقاومت دارویی آن

لکوره یکی از شایع ترین مسایلی است که در مراجعه کنندگان به کلینیک زنان در سنین باروری مشاهده می شود. آنچه که هم اکنون در کلینیک های زنان جهت تشخیص علت میکروبی لکوره صورت می گیرد صرفا براساس نمای ظاهری ترشحات و علت احتمالی آن است، چرا که اطلاعی از شایع ترین علل میکروبی لکوره در این منطقه در دست نیست. این تحقیق جهت تعیین علل باکتریال لکوره و میزان مقاومت دارویی آن در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان شبیه خوانی کاشان در نیمه اول سال 1380 انجام پذیرفت.
پژوهش حاضر به روش مطالعه توصیفی بر روی 301 بیمار مبتلا به لکوره انجام شد. در صورت وجود شکایت از افزایش ترشح واژینال، نمونه گیری از واژن بیمار به عمل آمد و بر روی لام و محیط کشت مورد بررسی قرار گرفت. پس از آن مقاومت آنتی بیوتیکی نمونه های گرفته شده تعیین گردید و نقش عوامل مرتبط با بیماری مشخص و با آمار توصیفی و تحلیلی مورد ارزیابی قرار گرفت.
در این پژوهش 301 بیمار مبتلا به لکوره مورد بررسی قرار گرفتند، نمای سنی آنها 25 تا 30 سال بود. شایعترن علائم آنها، خارش به میزان 5/47 درصد و بعد درد و تحریک موضعی بود. نتیجه کشت در 1/61درصد منفی و شایعترین باکتری جدا شده استرپتوکوک گروه D (انتروکوک) در 6/12درصد و بعد مخلوط باکتریایی بود. 75% بیماران از چندماه قبل مبتلا به بیماری بوده و 25% آنها علی رغم ابتلا به بیماری، مورد درمان قرار نگرفته بودند استفاده از پماد موضعی، متداول ترین نوع درمان بود. میزان مقاومت داروئی بر حسب علل مختلف باکتریال متفاوت بود وهیچ یک از آنتی بیوتیک های متداول، قادر به تامین حساسیت کامل نبودند. در 37درصد مبتلایان علائم پاراکلینیکی (کشت و لام مستقیم) منفی بود (لکوره فیزیولوژیک).
حدود 30% بیماران با علایم و شکایات ترشحی واژینال مبتلا به لکوره فیربولوژیک بودند که نیاز به درمان نداشتند. لکوره باکتریال در منطقه مطرح است و باتوجه به میزان مقاومت متفاوت باکتری مولد بیماری، ضرورت آنتی بیوگرام را توصیه می نماید.