بررسی فرایند ترکیب در زبان فارسی بر اساس نظریه صرف طبیعی

صرف طبیعی رویکردی صرفی از رویکردهای زبانشناسی طبیعی است. مفهوم طبیعی بودن از مفاهیم کلیدی در این حوزه است.طبیعی بودن را نباید با تکرار یا ساده بودن یکی دانست بلکه این خود یک اصل اساسی در رویکرد های زبانشناسی است که متکی بر شواهد تجربی است. طبیعی گرایان بر این اعتقادند که فرایند صرفی یا ساخت صرفی در صورتی طبیعی است که توزیع گسترده داشته باشد یا در فرایند اکتساب زبان زودتر فراگرفته شود یا در برابر تغییر زبان مقاوم باشد و یا در زبان پریشی ها دیرتر در معرض فراموشی قرار گیرد.میزان طبیعی بودن فرایندها و ساختارها در زبان با میزان نشانداری رابطه عکس دارد، بدین معنا که هر چه پدیده صرفی بی نشان تر باشد طبیعی تر است و بر عکس. در این جستار سعی بر آن است تا ساخت اسامی مرکب، صفات مرکب و افعال مرکب بر اساس ملاک های طبیعی بودن در چارچوب نظریه صرف طبیعی مورد بررسی قرارگیرد.