اثرات پیش درمانی با هیپراکسمی نورموباریک بر آسیب های ناشی از اسیکمی - جریان مجدد در مدل ایسکمی ناحیه قلب ایزوله موش های صحرایی

مطالعات اخیر اثرات سودمند پیش درمانی با هیپراکسی را علیه آسیبهای ناشی از ایسکمی و جریان مجدد در بافتهای مختلف نشان داده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات اولیه و تاخیری هیپراکسی نورموباریک بر آسیب های ناشی از ایسکمی جریان مجدد در قلب ایزوله موش صحرایی می باشد.
بعد از 60 و 180 دقیقه استنشاق گاز اکسیژن (95 % ≥)، قلب موشها بلافاصله یا 24 ساعت بعد ایزوله و در دستگاه قلب ایزوله قرار گرفت. سپس ایسکمی ناحیه ای با بستن شریان کرونر نزولی قدامی چپ به مدت 30 دقیقه اعمال و به دنبال آن 120 دقیقه جریان مجدد برقرار گردید. شیوع و شدت آریتمی ها و همچنین فعالیت مکانیکی قلب و میزان جریان کرونری در طول جریان مجدد مورد بررسی قرار گرفت. میزان رهایش آنزیم های LDH و CK به داخل مایع خروجی کرونر اندازه گرفته شد. سایز انفارکتوس در ناحیه ایسکمیک نیز بوسیله رنگ آمیزی اسلایس ها با تری فنیل تترازولیوم کلراید در پایان جریان مجدد محاسبه گردید.
هیپراکسی سبب کاهش معنی دار شیوع و شدت آریتمی ها در زمان جریان مجدد بویژه در فاز اولیه پیش درمانی با هیپراکسی می گردد. میزان جریان کرونر و عملکرد قلبی نیز در زمان جریان مجدد بهبود قابل ملاحضه ای را در گروه های هیپراکسی نسبت به گروه کنترل نشان می دهد. همچنین سایز ناحیه انفارکتوس و رهایش آنزیمهای قلبی نیز بوسیله هیپراکسی هم در فاز اولیه و هم در فاز تاخیری کاهش معنی داری پیدا می نماید.
یافته های این تحقیق نشان می دهد که پیش درمانی با هیپراکسی نورموباریک قبل از القاء ایسکمی ناحیه ای قلب سبب کاهش حجم سکته میوکارد شده و آریتمی های زمان جریان مجدد را نیز کم می نماید.