مقایسه اثر فاصله دستگاه لایت کیور LED و هالوژن بر ریزسختی کامپوزیت Z250

استفاده از دستگاه های لایت کیور جزئی جدایی ناپذیر از دندانپزشکی است که برای سخت کردن کامپوزیت های متداول، گلاس آینومرها، لاینرها و باند کردن براکتهای ارتودنسی استفاده می شود. در این میان بررسی دستگاه های لایت کیور LED که اخیرا به بازار جهانی عرضه شده اند و مقایسه آن با دستگاه های هالوژن در فاصله های متفاوت ضروری بنظر می رسد. هدف این تحقیق بررسی اثر فاصله با دودستگاه لایت کیور هالوژن و LED بر ریز سختی کامپوزیت Z250 بود.
در این تحقیق تجربی آزمایشگاهی از کامپوزیت Z250 میکروهیبرید با پایه BIS-GMA (3M ESPE) استفاده شد. ابتدا قالبی از جنس Plexiglass با ابعاد 10 ×10cm و ضخامت 2mm تهیه و از کامپوزیت Z250 پر شد. سپس نمونه ها به4 گروه 10 تایی تقسیم شدند: نمونه های گروه اول با دستگاه لایت کیور هالوژن (Astralis 7) در فاصله (0mm) و 10 نمونه گروه دوم با Astralis 7 در فاصله 5mm و 10 نمونه گروه سوم با دستگاه LED ((Apoza در فاصله 0mm و 10 نمونه گروه چهارم با Apoza در فاصله 5mm سخت شدند. پس از 20 ثانیه کیورینگ، نمونه ها در دمای اتاق برای 24 ساعت نگهداری شدند و سپس توسط دستگاه Vickers (مدل6100) تست ریز سختی انجام گرفت. این تست در هر 4 گروه و در سه نقطه مجزا با فاصله mm1 از هم و درسطوح فوقانی و تحتانی انجام شد و با آزمون واریانس دو عاملی نتایج تحلیل گردید.
مطالعات آماری نشان داد که ریزسختی در هر دو فاصله 0mm و 5mm در سطح فوقانی دستگاه Astralis 7 بیشتر از Apoza بود. در هر دو دستگاه میزان ریزسختی در فاصله 0mm بیشتر از فاصله 5mm بود (05/0P<). نسبت ریز سختی سطح تحتانی به فوقانی (BTR:bottom/top ratio) در دستگاه Apozaبیشتر از Astralis 7 بود (047/0P=).
ریزسختی تمام نمونه های سخت شده در فاصله 0mm بطور معنی داری بیشتر از نمونه های سخت شده در فاصله 5mm بود. میزان ریزسختی در هر دو فاصله 0mm و 5mm در سطح فوقانی پس از کیورینگ با دستگاه هالوژن بیشتر از LED به ثبت رسید. نسبت ریزسختی سطح به عمق در دستگاه LED بیشتر از هالوژن بود.