سخنی پیرامون رحم جایگزین در ایران

استفاده از رحم جایگزین به شکلی که در آن حامل بارداری، وابستگی تکوینی (از طریق تخمک) با کودک ندارد و تنها جنین زوج دیگری را در رحم خود پرورش میدهد و به دنیا می آورد، به منزله یکی از روش های جدید کمک باروری علاقه بسیاری از زوجین نابارور را در ایران جلب کرده است و بسیاری از فقها و حقوقدانان شیعه نیز آن را جایز دانسته و منع شرعی برای آن قائل نشده اند.
در این مقاله روند تصمیم گیری و اقدام به شرکت در فرایند رحم جایگزین در زنان حامل و همچنین در افراد وابسته به آنان بررسی شده است. نگرش این افراد در فرایند شکل گیری خویشاوندی در زمینه به کارگیری روش های کمک باروری، آنها را قادر به سازگار کردن اقدامات خود در چهارچوب های دینی و اخلاقی و همچنین دستیابی به اهداف خود مانند تقویت حس نوع دوستی، نفع مالی، تبادل هدیه، زایمان و فرزندآوری می کند و می تواند براساس موقعیت هریک از افراد، شکلی دوباره به مفاهیمی چون بارداری، مادری و فرایند زاد و ولد بدهد. بررسی و شناخت دانش مردمی و الگوهای محلی تصمیم گیری در یافتن راه حل های قانونی در فرایند داوطلبی برای رحم جایگزین، به تبدیل این موضوع از یک روش بحث انگیز به یک مفهوم هنجار در درمان ناباروری کمک خواهد کرد.