مقایسه روش های نوین زیستی جهت حذف نیتروژن از فاضلاب

اخیرا روش های زیستی متنوعی برای حذف نیتروژن از پساب ها توسعه پیدا کرده است. فرایندهای سنتی حذف نیتروژن شامل دو مرحله مجزای نیتریفیکاسیون و دنیتریفیکاسیون می باشد. ابتدا آمونیوم به نیتریت و سپس نیتریت به نیترات تبدیل می شود و در مرحله دنیتریفیکاسیون نیترات به نیتریت و در پی آن نیتریت به گاز نیتروژن تبدیل می گردد. حضور میکروارگانیسم های اتوتروف و هتروتروف متفاوت در این دو مرحله و همچنین نیاز به شرایط متفاوت هوازی و بی هوازی استفاده از دو راکتور جداگانه را در فرایند متعارف حذف نیتروژن الزامی می نماید که هر راکتور شاملی یک کلاریفایر مستقل است، اما فرایندهای جدید عموما مبتنی بر یک مرحله نیتریفیکاسیون جزئی تا نیتریت و در ترکیب با اکسیداسیون بی هوازی آمونیوم می باشد که موجب کاهش نیاز به اکسیژن و منبع کربن می شود همچنین بعضی از این فرایندها تک راکتوری هستند که باعث می شود هزینه ها کاهش یابد و نیز فضای کمتری اشغال گردد و لجن کمتری نیز تولید می شود. از این فرایندهای جدید می توان فرایندهای کانون، شارون، انوماکس و انوماکس - شارون را نام برد. در این مقاله ابتدا روش های گوناگون حذف نیتروژن معرفی می گردد و در انتها این روش ها از لحاظ تولید گاز N2O، نیازی به کنترل pH، غلظت اکسیژن، نیاز به منبع کربنی، تولید لجن، درصد حذف نیتروژن و شرایط اقتصادی مقایسه می شوند.