روزی که وال استریت سوسیالیست شد

برای جلوگیری از فروپاشی بورس و انسداد بازار وام که می توانست تمام بخش های اقتصاد را آلوده سازد، دولتمردان آمریکا سیاست نجات یک به یک مؤسسات را کنار گذاشته و یک طرح نجات عمومی را برگزیدند. آقایان: هانری پولسون و بن برنانک، به ترتیب وزیر خزانه داری و رئیس صندوق فدرال آمریکا، پیشنهاد کردند که دولت (یعنی در واقع مردم) تمام وام های آلوده را تا میزان هفتصد میلیارد دلار خریداری کند. در بحبوحه مبارزه انتخاباتی، کنگره آمریکا در مقابل چنین تعهد مالی ای تردید نشان می دهد، تعهدی که بلا عوض و بی سابقه است و می تواند کسری بودجه را چندین برابر کرده و به اعتبار دلار صدمه بزند. یک سناتور با انتقاد تند این کار را «سوسیالیسم مالی» خواند و آن را «غیر آمریکایی» ارزیابی کرد. مثل همیشه، این افتضاح مالی موجب ابراز نظرات نمایشی در مورد «اخلاقی کردن» سرمایه داری، ضرورت فوری وضع «مقررات» و لزوم تنبیه «متهمین» شد. کسانی حتی از این هم جلوتر می روند. روزنامه وال استریت ژورنال می نویسد: «وال استریت آنچنان که ما آن را شناختیم، دیگر وجود نخواهد داشت.»