اثربخشی درمان روان شناختی چند جنبه ای بر بهبود پایبندی به درمان پزشکی در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک

دیابت شیرین، منجر به تغییراتی در سبک زندگی فرد می شود که مستلزم انطباق موثر با رویداد است. شروع بیماری مزمن در هر دوره ای از زندگی، از جمله نوجوانی تنیدگی زا است. آمیزش مشکلات مرتبط با بیماری با ویژگی های روان شناختی نوجوان واکنش های او به بیماری را، از جمله پای بندی به دستورالعملهای پزشکی، تحت تاثیر قرار می دهد. به هر حال، توسعه مطالعات مداخله ای با تمرکز بر نوجوانان دیابتیک پرخطر با مشکلات شدید پای بندی و یا کنترل متابولیک ضعیف لازم است.

این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی کنترل شده طراحی شد. آزمودنی ها شامل 60 نفر دختر و پسر نوجوان دیابتیک 12 تا 18 سال ساکن شهر اصفهان بودند، که بطور تصادفی انتخاب و به گروه های مورد مطالعه (15 نفر در هر گروه) تخصیص داده شدند. آزمودنی ها با دو ابزار: مقیاس خودکارآمدی در کنترل دیابت و طرح ارزیابی خانواده FAD مورد ارزیابی قرار گرفتند و برای اندازه گیری سطح پای بندی فرد از شاخص HbA1c استفاده شد. داده ها با آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و تحت نرم افزار SPSS مورد آزمون قرار گرفت.

تفاوت معنی دار بین گروه ها در متغیر خودکارآمدی (725/3= F و 017/=P)، کارکرد خانواده (151/4= F و 01/=P)، ارتباط (302/8= F و 000/=P) و HbA1c (088/3= F و 035/=P). انجام آزمون تعقیبی دانکن بر نتایج تحلیل واریانس حاکی از تفاوت معنی دار گروه های اول و سوم در متغیر خودکارآمدی و HbA1c نسبت به گروه های سوم و چهارم، و تفاوت معنی دار گروه دوم در متغیر کارکرد خانواده (FAD) و ارتباط، نسبت به گروه های دیگر بود.

می توان با تاکید گفت، به منظور پیشگیری از عوارض کوتاه مدت و بلندمدت در بیماران مبتلا به دیابت، طراحی روش های مداخله ای چون اصلاح و بهبود احساس خودکارآمدی شخصی و آموزش مهارتهای ارتباطی، منجر به ارتقای حس توانایی بیمار به مهار بیماری و پذیرش مسوولیت می شود.