وضعیت اکولوژیکی کهورایرانی Prosopis cineraria و تاثیرات زیست محیطی آن در جنوب کشور

کهور ایرانی (کهورمعمولی) Prosopis cineraria (L.) Druce گونه بومی و شاخص ناحیه رویشی صحارا- سندی است از کرانه نوار ساحلی استان های بوشهر، هرمزگان، سیستان و بلوچستان تا جنوب استان کرمان پراکنش دارد. این رویشگاه ها از نظر فلورستیکی، اقلیم، خاک، تراکم و انبوهی پوشش گیاهی متنوع اند. بنابراین در تحقیق حاضر سعی شده است تا ویژگی جنگل ها و رویشگاه های کهور ایرانی از دیدگاه اکولوژیکی مورد بررسی قرار گیرد. با این هدف در 14 رویشگاه، علاوه بر اطلاعات اقلیمی، مشخصات بیومتری و خصوصیات خاک شناسی نظیر هدایت الکتریکی عصاره اشباع، اسیدیته، آهک، کربن آلی، نسبت سدیم جذب سطحی، بافت و گچ رویشگاه ها اندازه گیری شد. نتایج به دست آمده نشان می دهد، خاک رویشگاه های کهور ایرانی جوان است. اسیدیته خاک خنثی تا کمی قلیایی است. این خاکها در دامنه ای از شوری کم تا شور سدیمی است. از لحاظ کربن آلی خاک فقیر و دارای مقادیر چشمگیری آهک در لایه های سطحی و عمقی است؛ همچنین خاک تعداد کمی از رویشگاه ها، حاوی گچ است. بافت خاک در اکثر رویشگاه ها لوم سیلتی و لوم شنی است. رویشگاه های این گونه عموما در اقلیم های فراخشک و خشک گرم تا فراخشک معتدل گسترش دارد. میانگین بارندگی سالانه رویشگاه های این گونه دارای دامنه 45 تا200 میلیمتر و حداقل مطلق دما 4- و حداکثر مطلق دما50 + درجه سانتیگراد است. به علت پاک تراشی توده های جنگلی کهور ایرانی و تبدیل آن به اراضی زراعی، سرشاخه زنی شدید به منظور تغذیه دام، قطع بی رویه به منظور تهیه زغال و زاد آوری بسیار ناچیز، کهورزارها بشدت تخریب شده و رو به نابودی اند.