بررسی فراوانی ضایعات تحریکی محیطی بافت همبند نرم در بیماران مراجعه کننده به بخش پاتولوژی دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی از سال 1360 تا 1385

ضایعات تحریکی محیطی بافت همبند نرم، در مخاط دهان نسبتا شایع بوده، با وجود خوش خیم بودن، می توانند برای بیمار مشکلاتی را ایجاد نمایند. از آنجا که دندانپزشک عمومی با چنین ضایعاتی برخورد دارد، در صورت عدم اطلاع از میزان شیوع و علائم بالینی آنها که گاهی با سایر ضایعات قابل اشتباه هستند، در تشخیص و طرح درمان دچار مشکل شده، که منجر به اتلاف وقت، هزینه بیمار و دندانپزشک می گردد، این مطالعه با هدف بررسی میزان شیوع ضایعات تحریکی محیطی بافت همبند نرم در بیماران مراجعه کننده به بخش پاتولوژی دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی طی سالهای 1360 تا 1385 صورت پذیرفت.
این تحقیق از نوع توصیفی مقطعی گذشته نگر بوده، تکنیک آن، مطالعه پرونده های بیمارانی بود که از سال های 1360 تا 1385 به این مرکز درمانی مراجعه کرده، پرونده های آنها به طور کامل تکمیل شده بود. فرم اطلاعاتی براساس متغیرهای سن بیمار، جنس بیمار و محل ضایعه طراحی شده و داده ها در فرم اطلاعاتی ثبت گردیدند. همچنین پرونده های ناقص از این بررسی حذف شدند. برنامه آماری این بررسی نرم افزار SPSS Ver 11.0 می باشد.
از میان 4529 بیمار مورد بررسی، در 87/19% (900 مورد) ضایعه تحریکی محیطی بافت همبند نرم وجود داشت که از این تعداد 7/29% فیبرومای تحریکی، 9/21% جایانت سل گرانولومای محیطی، 5/19% پیوژنیک گرانولوما، 3/19% اپولیس فیشوراتوم، 8% فیبرومای اسیفیه محیطی، 5/0% جایانت سل فیبروم، 4/0% اورال فوکال موسینوزیس و 4/0% هایپرپلازی پاپیلاری کام بودند. 157 مورد (1/18%) در سنین 59-50 سالگی و 140 مورد (3/16%) در سنین 29-20سالگی بودند. 9/61% ضایعات در زنان و 1/38% در مردان دیده شد. شایع ترین محل برای ضایعات در لثه 3/54% بود. کمترین شیوع مربوط به کف دهان با 1/0% بود.
9/19% ضایعه تحریکی محیطی بافت همبند نرم وجود داشت. شایع ترین این ضایعات، فیبرومای تحریکی بود.