بررسی نقش تمرینات تعادلی با تکیه برتقویت گیرنده های پروپریوسپتیو برعملکرد تعادل دینامیکی و روند بیماری اسکولیوسیز ایدیوپاتیک خفیف

در ناهنجاری اسکولیوسیز به دلیل برهم خوردن آناتومی سیستم عضلانی- اسکلتی تنه به طور سه بعدی در عملکرد گیرنده های حسی عمقی و در نتیجه عملکرد تعادلی این بیماران اختلال بوجود می آید. هدف این مطالعه بررسی نقش تمرینات تعادلی با تکیه بر تقویت گیرنده های حسی عمقی بر عملکرد تعادل دینامیکی و روند بیماری اسکولیوسیز ایدیوپاتیک می باشد.
در این پژوهش نیمه تجربی به صورت قبل و بعد از ورزش درمانی، 20 نوجوان دختر 14-11 ساله مبتلا به اسکولیوسیز ایدیوپاتیک با میانگین زاویه کاب 21/2 ±55/12 و به همین تعداد نوجوان سالم با ویژگی های مشابه بررسی شدند. انحراف ستون مهره ای (بر حسب زاویه) با استفاده از رادیوگرافی AP و متد Cobb در مبتلایان به اسکولیوسیز و عملکرد تعادل دینامیک آزمودنی ها با استفاده از دستگاه تعادل سنج دینامیکی بیودکس در حالت ایستاده آناتومیکی و چشم باز در شرایط پایدار و ناپایدار سطح اتکا به ترتیب برای درگیری استراتژی مچ پا و استراتژی هیپ اندازه گیری شد. بیماران به مدت 4 ماه (54 جلسه) تحت ورزش درمانی مبتنی بر تقویت گیرنده های حسی عمقی قرار گرفتند. سپس آزمون های تعادل و سنجش انحراف ستون مهره ای (زاویه کاب) بعد از درمان تکرار شد.
ورزش درمانی منجر به کاهش انحرافات و نوسانات پوسچر به ترتیب به میزان0/96±0/3، 0/97±0/3 درجه گردید. بیشترین میزان بهبود عملکرد تعادلی در استراتژی هیپ (سطح ناپایدار) بود. بعد از ورزش درمانی در 60 درصد افراد، بین 1 تا 11 درجه اصلاح در انحنای اسکولیوسیز به وجود آمدف 25 درصد بدون تغییر و فقط در 15 درصد افراد فقط 1 درجه افزایش دیده شد.
با توجه به اثر ورزش درمانی مبتنی بر تقویت گیرنده های حسی- عمقی در بهبود عملکرد تعادلی و کاهش میزان انحنای اسکولیوسیز، گنجاندن تمرینات تعادلی مبتنی بر تقویت گیرنده های حسی- عمقی در برنامه های توانبخشی بیماران توصیه می شود.