اثر تنش خشکی ناشی از PEG در چند گونه یونجه یکساله در شرایط آب کشت (Aquaculture)

یونجه های یکساله (Medicago spp.) گیاهانی مناسب برای کشت در مناطقی هستند که دچار مشکل فرسایش خاک هستند و از آنجا که این مناطق با محدودیت منابع آبی مواجهند، مقاوم بودن این گونه ها در برابر تنش خشکی نقش مهمی در استقرار آنها ایفا می کند. در این تحقیق، واکنش به تنش آبی نه جمعیت از پنج گونه یونجه یکساله در شرایط آب کشت (aquaculture) ارزیابی شد. برای القای تنش خشکی از غلظت های مختلف PEG استفاده شد و برخی صفات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی از قبیل درصد جوانه زنی، وضع ظاهری برگ ها، طول ریشه و ساقه و میزان پرولین آزاد و قندهای محلول علوفه اندازه گیری شد. نتایج حاکی از این است که تیمار PEG نقش مهمی در القای تنش خشکی داشت. پارامترهای بیوشیمیایی در مقایسه با پارامترهای فنوتیپی همبستگی بیشتری با تنش خشکی نشان دادند. به نظر می رسد که ذخیره قند در سیتوپلاسم از سطوح پایین تنش آغاز می شود و با افزایش تنش، گیاه اقدام به ذخیره پرولین می نماید. برتری جمعیت ها از نظر صفات یاد شده الگوی یکنواختی نداشت به طوری که M. truncatula از نظر صفات بیوشیمیایی و M. orbicularis از نظر صفات فنوتیپی نسبت به گونه های دیگر برتری نشان دادند. احتمال دارد بهبود مقاومت به خشکی از طریق ذخیره پرولین در حین پدیده اشتقاق فیلوژنتیک در ژنوم یونجه پدید آمده باشد.