برآورد میزان های بقاء در بیماران مبتلا به سرطان معده بر اساس عوامل بالینی و آسیب شناختی در مرکز ثبت سرطان استان فارس در سالهای 1380 تا 1385

سرطان معده همچنان یکی از مهمترین علل مرگ در سراسر جهان است. میزانهای بقاء این بیماری هنگام تشخیص نسبتا پائین می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر عوامل بالینی و آسیب شناختی بر میزانهای بقاء بیماران مبتلا به سرطان معده صورت پذیرفت. در این مطالعه توصیفی کلیه بیماران مبتلا به سرطان معده ثبت شده در مرکز ثبت تومور استان فارس در سالهای 1380 تا 1385 وارد مطالعه شدند. پیگیری وضعیت بقاء بیماران از طریق تماس تلفنی صورت گرفت. برآورد تابع بقاء، با استفاده از روش ناپارامتری کاپلان میر انجام و توسط آزمون Log-rank مقایسه گردید. آنالیزها با استفاده از نرم افزار STATA (نسخه8) انجام شد. در مجموع 442 مورد سرطان معده در این مدت ثبت شده بود که میانگین (± انحراف معیار) و میانه زمان بقاء بیماران به ترتیب3/2 ± 5/26 و6/12 ماه به دست آمد. میزان های بقاء در میان گروه های سنی مختلف و بر اساس نوع درمان اولیه تفاوت معنی داری با یکدیگر داشتند. گروه سنی 60- 45 سال بالاترین میزانهای بقاء را داشتند به طوری که 23درصد افراد این گروه سنی، پنج سال پس از تشخیص بیماری شان زنده بودند. همچنین، میزان بقاء پنج ساله بیماران جراحی شده (به عنوان اولین درمان) 25 درصد حاصل شد که به طور معنی داری از شیمی درمانی و رادیوتراپی بالاتر بود(001/0= P). در برآورد تابع بقاء بر اساس در سایر متغیرها، تفاوت معنی داری مشاهده نگردید(05/0< P). نتایج نشان داد که میزانهای بقاء در بیماران مبتلا به سرطان معده نسبتا پائین می باشد و به نظر می رسد یکی از مهمترین دلایل پایین بودن طول عمر در این بیماران تاخیر در تشخیص و درمان است. بنابراین آموزشهای فراگیر از طریق رسانه های عمومی در مورد علایم اولیه این بیماری ضروری به نظر می رسد.