بررسی عوامل پاتولوژیک دوران کودکی و اختلال مصرف مواد بین سنین 30-20 سالگی در شهر تهران

اختلال مصرف مواد، دومین بیماری شایع روانپزشکی در جوامع مختلف بوده و حداکثر شیوع آن سنین34-18 سالگی می باشد. با توجه به شیوع وعوارض شناخته شده اختلال سوء مصرف مواد ونیز روند روبه افزایش این مشکل و گستردگی اثرات سوء این اختلال بر فرد وجامعه، این مطالعه با هدف تعیین اثرات عوامل پاتولوژیک دوران کودکی واختلال مصرف مواد در مراجعین به مراکز درمانی و بهداشتی مرتبط با اختلال مصرف مواد در سطح شهر تهران در سالهای 80-79 انجام گرفت.
این مطالعه به روش مورد شاهد (case- control) برروی 100 آزمودنی، شامل 50 نفر (شاهد) و 50 نفر (مورد) از نظر وجود رابطه14 عامل موجود در دوران کودکی و نوجوانی با اختلال مصرف مواد در سنین بزرگسالی، به کمک مصاحبه نیمه ساختار یافته براساس DSM - IV انجام گرفت. ضمنا جهت کاهش عامل مخدوش کننده (Memory Biase) والدین آزمودنی ها نیز توسط مصاحبه نیمه ساختار یافته براساس DSM- IV در رابطه با عوامل مورد مطالعه در آزمودنی ها، مورد بررسی قرار گرفتند. از مقایسه گروه شاهد و مورد مشخص شد، که بین عدم نظارت و کنترل والدین، ابتلاء یکی از اعضای خانواده به مصرف مواد، داشتن دوستان مبتلا به مصرف مواد و تحت تاثیر دوستان و همسالان قرارداشتن با اختلال مصرف مواد در سنین30 –20 ارتباط معنا داری وجود دارد03/ 0< PV. لیکن بین وجود رفتارهای تخریبی دوران کودکی (سن زیر 11 سال)، بیماری جسمی و روانی مشخص، سوء استفاده فیزیکی و روانی، وجود طلاق و جدایی (بیش از 6 ماه یکی از والدین)، جمعیت و وضعیت اقتصادی خانواده و اختلال مصرف مواد ارتباط معناداری حاصل نشد. نتیجه نهائی اینکه برخی از عوامل دوران کودکی با اختلال مصرف مواد در سنین 30-20 سالگی ارتباط دارند. لذا از یافته های این پژوهش می توان در طرح ریزی برنامه های آموزشی و تعیین گروه های پر خطر، طرحهای درمانی وپیشگیری استفاده کرد.