شیوع حساسیت به داروهای بی حس کننده تزریقی مورد استفاده در اعمال دندانپزشکی در مراجعین به کلینیک آلرژی تهران طی سال های 1386-1384

با توجه به تناقضات موجود در میزان شیوع آلرژی به بی حسی های موضعی و مواجهه دندانپزشکان با بیمارانی که ادعای حساسیت به داروهای بی حسی موضعی دندانپزشکی می کنند. هدف از این تحقیق بررسی شیوع آلرژی به این داروها در مراجعین به کلینیک آلرژی تهران طی سال های 1384-1386 می باشد.
در این تحقیق که از نوع مطالعه مستندات در دسترس می باشد از پرونده های130 بیمار مراجعه کننده به کلینیک آلرژی تهران طی سال های 1384-1386 استفاده شد.
میانگین سنی بیماران 8/18 ± 5/29 سال بود. 34% از بیماران حداقل به یکی از غلظت های لیدوکایین و 10% از بیماران حداقل به یکی از غلظت های پریلوکایین پاسخ مثبت نشان دادند. در مقایسه میزان حساسیت به غلظت لیدوکایین 01/0 با غلظت 0001/0 آن تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد (017/0=p). همینطور در مقایسه غلظت لیدوکائین 001/0 با غلظت 0001/0 (01/0p<). در مقایسه میزان حساسیت به سایر غلظت های داروهای مورد مطالعه تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد (05/0p>).
درصد قابل ملاحظه ای از افراد با شرح حال حساسیت، به داروهای بی حسی تزریقی مورد استفاده در دندانپزشکی واکنش نشان می دهند. این واکنش در مورد داروی پریلوکائین کمتر از لیدوکائین می باشد. به همین جهت استفاده از آن با خطرات کمتری همراه خواهد بود. البته این مسئله نباید به معنای بی خطر بودن کامل پریلوکائین تلقی شود.