تعامل ملی، منطقه ای و جهانی، راهبردی بر پایداری توسعه ی محور شرق

ایران برای سامان دهی به مبادلات چند هزار میلیارد دلاری منطقه و جهان، از موقعیت جغرافیایی برجسته ای برخوردار است. جریانی که با خلق ظرفیت های نوین فراوان قادر است در سطحی گسترده، با ایجاد پویایی در کسب و کار، اشتغال، درآمد و انباشت سرمایه، به گونه ای پایدار به فرآیند توسعه در کشور دامن بزند. موقعیت محور شرق کشور با تاکید بر جایگاه چابهار برای ترانزیت کالا، نفت، گاز و خطوط لوله ی آسیای مرکزی و نیز روان سازی مبادلات افغانستان محصور در خشکی، از مزیت های آشکاری برخوردار است؛ قابلیت هایی که به ویژه در نتیجه ی تحولات وسیع در صفحات شمالی و شرقی کشور، برقوت آن به مراتب افزوده شده است. محور شرق موقعیتی ارتباطی دارد و چابهار با استعدادهای بالقوه ی بسیار به ویژه در زمینه های بازرگانی و ترانزیت گرانیگاه این تحول است. این داد و ستد عظیم با عبور از محور شرق، علاوه بر ایجاد رونق در اقتصاد و اجتماع محیط، با تولید نقش های مکمل برای شمال و جنوب سیستان و بلوچستان (و نیز استان های خراسان) و شکل دهی به بستری پایدار برای پیوند منافع، همزیستی و مدارای تاریخی را در منطقه نهادینه خواهد کرد. تحقق این فرآیند لیکن، مستلزم توجهی دوباره به توسعه ی بندر، راه های پسکرانه و بهسازی و تکمیل آنها و روز آمد کردن تجهیزات و قوانین و نیز سرمایه گذاری برای توسعه ی کریدورهای ترانزیتی، که هیچ تردیدی در اقتصادی بودن آنها نیست، خواهد بود. جمهوری اسلامی ایران، با توجه به ملاحظات ژئوپولتیک و ژئواکونومیک منطقه و در پرتو چشم اندازی آینده نگر، می تواند جایگاه خود را برای اتصال شمال- جنوب و شرق- غرب، در نظام نوین بین المللی تثبیت و ارزش موقعیت استراتژیک خود را به مراتب ارتقاء بخشد و از رهگذر این مبادلات عظیم، ظرفیت های جدیدی برای انباشت سرمایه ها، به عنوان موتور توسعه در کشور و محور شرق خلق کند.