مقایسه اثر 2 روش درمانی رایج و جدید روی شاخصهای درمانی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت اولیه زانو

استئوآرتریت زانو باعث شلی کپسولی لیگامانی، ضعف و آتروفی عضلانی می شود و این عوامل نیز موجب اختلال در مکانیسمهای حفاظتی عصبی عضلانی مفصل، اعمال نیروی اضافی روی مفصل، افزایش درد و ناتوانی و اختلال تعادل می شوند. اختلال تعادل در این بیماران به علت اختلال حس عمقی و کاهش قدرت عضله چهار سر رانی است. هدف از این تحقیق، مقایسه تاثیر 2 برنامه تقویت عضلانی و بازآموزی کنترل عصبی عضلانی در بهبودی شاخصهای درمانی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو بوده است. در این تحقیق، 30 بیمار مبتلا به استئوآرتریت اولیه زانو در محدوده سنی 50 تا 65 سال به صورت غیرتصادفی انتخاب شدند و پس از تقسیم شدن به 2 گروه، تحت برنامه درمانی خاص خود قرار گرفتند. برای تعیین حس وضعیت مفصل زانو از دستگاه الکتروگونیامتر و برای بررسی تعادل این بیماران از دستگاه ثبات بیودکس استفاده گردید. برای بررسی میزان درد و سطح فعالیتهای روزمره این بیماران، پرسش نامه ای در اختیار آنها قرار داده شد. نتایج تحقیق نشان داد که هر دو برنامه درمانی در بهبودی شاخصهای درمانی این بیماران بطور معنی داری موثر است(05/0 P<) اما برنامه درمانی کنترل عصبی عضلانی، بطور قابل ملاحظه و معنی داری موثرتر از برنامه درمانی رایج می باشد(05/0 P<).