بررسی میزان مقاومت پروپیونی باکتریوم آکنه و استافیلوکوک اپیدرمیدیس نسبت به آنتی بیوتیکهایی که در درمان آکنه و لگاریس به کار می روند

منظور از انجام این تحقیق بررسی میزان مقاومت پروپیونی باکتریوم آکنه (PA) و استافیلوکوک اپیدرمیدیس (SE) نسبت به آنتی بیوتیکهای مصرف شده در درمان بیماران مبتلا به آکنه ولگاریس با سابقه مصرف آنتی بیوتیکهای مورد نظر و همچنین مقایسه آن با موارد کنترل بدون سابقه درمان بود. این مطالعه روی 60 بیمار مبتلا به آکنه ولگاریس التهابی انجام شد که 30 نفر از آنها در موقع نمونه گیری، سابقه مصرف موضعی آنتی بیوتیکهای کلیندامایسین و اریترومایسین و تتراسیکلین خوراکی را به مدت حداقل 4 ماه داشتند و 30 نفر دیگر به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند که فاقد سابقه درمان با آنتی بیوتیک، برای درمان آکنه بودند، از ضایعات پوستی این بیماران نمونه گیری و کشت به عمل آمد سپس برای کلنی های رشد یافته در محیط کشت که استافیلوکوک اپیدرمیدیس یا باسیل غیر هوازی پروپیونی باکتریوم آکنه بودند به روش اندازه گیری حداقل غلظت مهارکنندگی MIC(Minimum Inhibitory Concentration) آنتی بیوتیکهای فوق الذکر، آنتی بیوگرام انجام شد. نتایج MIC نشان داد که در 30 بیمار مورد مطالعه که از نمونه های تهیه شده از آنها باسیل پروپیونی باکتریوم یا استافیلوکوک اپیدرمیدیس رشد کرده بود، در 3/43% به اریترومایسین، 40% به تتراسیکلین و 3/43% به کلیندامایسین مقاوم بودند که در مقایسه با نتایج حاصل از گروه کنترل این مقاومت به ترتیب 7/16، 10 و 10% بود. Pvalue برای اریترومایسین024/0=P تتراسیکلین 0001/0P< و کلیندامایسین 004/0P< به دست آمد. میزان مقاومت به آنتی بیوتیک در بیماران مبتلا به آکنه با سابقه درمان، بیش از گروه کنترل بوده است یعنی ارتباط معنی داری بین میزان مقاومت به آنتی بیوتیک در بیماران مبتلا به آکنه و سابقه درمان وجود دارد در این مطالعه بین میزان مقاومت PA و SE و سابقه درمان قبلی آکنه ارتباط معنی داری وجود داشت.