خانواده مدیران در نظام اسلامی از منظر قرآن

خانواده از نگاه قرآن به عنوان واحد مستقل اجتماعی ظرف بروز شایستگی های بالقوه در انسان است، به گونه ای که اگر در مسیر هدف نهایی خلقت (قرب به خدا) قرار گیرد، ابزار سعادت وگرنه، وسیله سقوط می شود. قرآن عوامل مهم این سقوط را «اصیل پنداری پیوند خانوادگی»، «گرایش به فسق و نافرمانی و بی قانونی به خاطر خانواده»، «غرور و غفلت نسبت به آخرت به خاطر خانواده» می داند.
در رویکرد به خانواده (خانواده مدیران) چند ویژگی مهم در این واحد اجتماعی دیده می شود که عبارتند از: «بهره مندی از اطلاعات ویژه»، «برخورداری از موقعیت برتر اجتماعی»، «الگوشدن برای جامعه»، «هدف قرارگرفتن برای سوء استفاده بدخواهان نظام سیاسی» و «موقعیت برتر و مسؤولیت فزونتر».
با توجه به این ویژگی ها، تعامل آنها می تواند برای خود، جامعه و نظام، سازنده یا مخرب باشد و همین امکان تعامل مخرب، وظایفی را برای مدیران فراهم می سازد که مهمترین آنها: «آموزش و تبیین حق»، «نظارت بر عملکرد خویشاوندان» از طریق ایجاد حریم و برنامه ریزی تربیتی برای آنان و «تبری و اعلام بیزاری مؤثر از منکرات آنان» می باشد.