سرودن یا ساختن!

جوامع در روند تکاملی خود با تامل و اندیشیدن در مبانی معرفتی و فکری گذشته وتصفیه آن به نقطه عطفی در گذرگاه تاریخ رسیدند که از آن به عنوان «مدرنیسم» یاد می شود. مدرنیسم با گذر از میان ذهنیت و تجسم در قالب ابزار و تکنولوژی، سیمای زندگی انسان امروزین را در مرکز تحولات (مغرب زمین) و به تبع آن در سایر ممالک (با درجات کمتر) دگرگون کرد. مدرنیسم همچون بستری بود که تحولات نوین در عرصه های مختلف در آن رخ نمود و سازه های همگون با این تحولات در فضاهای فکری و ذهنی نمود پیدا کرد. عرصه ی ادبی نیز متاثر از زندگی مدرن، خیالات و تراوشات فکری با قالب های نو ارائه نمود که در حین تازگی در قالب و الفاظ با ذهنیت مخاطب مانوس شد. شعرا و ادبای جوامع پیرامون با تاثیر پذیری از روندهای تازه در عرصه ی ادبیات نوین بر آن شدند با دستکاری ابداعی قالب های سنتی در زبان ادبی طرحی نو در اندازند؛ در میانه ی راه جریانی با عنوان «پست مدرنیسم» با جوهره ی متمایز مجال ظهور یافت و در نگرش عقل گرایانه ی مدرنیسم تجدید نظر کرد و آن را با خصوصیات خاص خود به جهتی دیگر سوق داد. خط مشی پست مدرنیسم رد روایت های کلان و تمرکز روی اهداف بودگاهی و محلی خاص، در راستای جهانی شدن است و از این رو شعار پست مدرن، جهانی فکر کردن، و رفتار و کنش بودگاهی و محلی است. در این میان در انداختن طرحی نوی دیگر نیازمند تغییرات عدیده ای در سلایق و علایق فکری مخاطبان متاثر از تحولات همساز با آن است. جامعه ی کردی با دور ماندن از تحولات فکری جهان (به دلایل مختلف)، با تحولات در سازه های جدید همگامی چندانی ندارد. نوگرایی و ایجاد گفتمان پست مدرن ادبی نیازمند ابزار و بسترهای اجتماعی متعدد است و می توان گفت جریان های نوگرایانه ی موجود چیزی جز جعل واقعیت نیست.