کنترل تعادل بدن در حالت ایستاده به دنبال شکستگی تنه استخوان ران

پیش شکستگی تنه استخوان ران در همه گروه های سنی و با مکانیسم های مختلف دیده می شود. به دلیل نزدیک بودن محل شکستگی با مفصل زانو به عنوان مفصل حد وسط احتمال اختلال در سیستم کنترل وضعیت تعادل بدن وجود دارد و دلیل آن اشکال در ارسال پیام های مناسب از گیرنده های حس عمقی می باشد. هدف از این تحقیق بررسی نوع و میزان اختلال ایجاد شده در وضعیت تعادل بیمارانی بود که دچار شکستگی استخوان ران شده بودند. در این مطالعه 15 بیمار با شکستگی منفرد تنه استخوان ران با میانگین سنی 76/4±5/25 سال که به روش جااندازی باز و ثابت سازی داخلی درمان شده بودند و 15 فرد سالم به عنوان گروه کنترل، که بر مبنای سن، قد، وزن، جنس و شاخص توده بدنی(BMI) با گروه آزمون جور شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. از هر دو گروه خواسته شد که به ترتیب تصادفی بر روی صفحه گرد متصل کننده نیرو که توانایی انحراف در جهات مختلف را به میزان 20 درجه دارد بایستند و توانایی حفظ ثبات در موقعیت های مختلف ایستادن اندازه گیری شد. شاخص های «محدوده ثبات» (limit of stability index) و «ضریب ثبات» (stability index) نیز با این دستگاه اندازه گرفته شد. شاخص «ضریب ثبات» در کلیه موقعیت های آزمون در دو گروه با یکدیگر اختلاف معناداری داشتند در صورتی که از نظر شاخص «محدوده ثبات» در دو گروه و در کلیه موقعیت های آزمون اختلاف معناداری وجود نداشت.
مشکل لنگش بیماران با شکستگی تنه استخوان ران، قرینه نبودن در تحمل وزن روی اندام های تحتانی و به دنبال آن اختلال در ثبات ایستا می باشد. از طرف دیگر عدم وجود اختلاف معنادار در شاخص «محدوده ثبات» دلیل ثابت کننده ای برای سلامت سیستم عصبی عضلانی است.