رضایت شغلی پرستاران شاغل در مرکز آموزشی درمانی شفاء رشت

محیط کار هر انسان به عنوان خانه دوم او باید بتواند برآورنده حداقل نیازهای روحی و روانی وی باشد. در بین مشاغل مختلف، پرستاری یک شغل کلیدی و مهم است، چرا که افزایش رضایت شغلی پرستاران می تواند باعث ارتقاء کیفیت خدمات ارائه شده به بیماران و در نهایت رضایت آنها از خدمات دریافتی شود.
هدف از این پژوهش تعیین میزان رضایت شغلی پرستاران شاغل در مرکز آموزشی درمانی شفاء شهر رشت است.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع مقطعی بوده و جمع آوری اطلاعات آن از کلیه بهیاران و پرستاران کاردان، کارشناس و کارشناس ارشد شاغل در تنها مرکز آموزشی درمانی روانپزشکی استان گیلان انجام گرفته است. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای مشتمل بر دو بخش بود: بخش اول سئوالات مربوط به ویژگی های دموگرافیک و شامل 8 عبارت و بخش دوم پرسشنامه استاندارد شده رضایت شغلی و شامل30 عبارت بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده گردید.
یافته ها نشان داد که 7/53 درصد پرستاران دارای رضایت شغلی متوسط، 5/41 درصد دارای رضایت شغلی بالا، 9/4 درصد رضایت شغلی پایین داشتند. در ضمن سرپرستاران نسبت به سایر رده ها از رضایت شغلی کمتری برخوردار بودند. هیچیک از مشخصات فردی با رضایت شغلی ارتباط معنی دار آماری نداشت.
از نتایج این مطالعه می توان درجهت بر نامه ریزی های دقیق استفاده نمود. زیرا نتایج این پژوهش حاکی از آن است که اکثر واحدها دارای رضایت شغلی متوسطی بوده اند و این می تواند زنگ خطری برای مدیران پرستاری محسوب گردد زیرا رضایت شغلی ناکافی می تواند به ارائه مراقبت های ناکارآمد منجر گردد. بعلاوه نتایج این مطالعه مبین آن است که سرپرستاران نسبت به سایر رده ها از رضایت شغلی کمتری برخوردارند. این نتیجه نیز حائز اهمیت است زیرا احتمالا عواملی بر رضایت این رده موثر بوده است. ضمنا نارضایتی و نگرش منفی این افراد ممکن است بر کارمندان آنان نیز تاثیر بگذارد.