تاثیر برنامه پیاده روی منظم برکیفیت زندگی بیماران مزمن انسدادی ریه با شدت متوسط درمراکز درمانی آموزشی منتخب شهر اصفهان

با توجه به شیوع بیماری مزمن انسدادی ریه و عوارض شناخته شده آن و گزارشاتی دال بر موفقیت پیاده روی در بهبود عوارض آن تحقیق حاضر به منظور تعیین تاثیر برنامه پیاده روی منظم بر کیفیت زندگی بیماران مزمن انسدادی ریه با شدت متوسط در مراکز آموزشی منتخب شهر اصفهان انجام شد.
پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی است که روی 80 بیمار مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه با شدت متوسط در سال 1386-1385 انجام شد. 50 نفر از بیماران در گروه آزمون و 30 نفر در گروه شاهد به طور تصادفی قرار گرفتند. شدت بیماری بر اساس نتایج اسپیرومتری سنجیده شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه بررسی میزان کیفیت زندگی ((SF12 و چک لیست خود گزارش دهی ثبت زمان پیاده روی بود. ابتدا کیفیت زندگی بیماران دو گروه به وسیله پرسشنامه سنجیده شد و سپس در گروه آزمون برنامه پیاده روی منظم به مدت دو ماه و سه بار در هفته انجام شد. مسافت تعیین شده پیاده روی 400 متر وزمان آن 15 تا 35 دقیقه بود. در پایان دوماه، کیفیت زندگی دو گروه مجددا اندازه گیری شد. نتایج از طریق نرم افزارSPSS واستفاده از آزمون آماری تی زوج، تی مستقل و همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شد.
بین برخی از مشخصات دموگرافیک بیماران و نمره کیفیت زندگی آنها ارتباط معنی دارآماری وجود داشت. مقایسه میانگین های نمره کیفیت زندگی دوگروه آزمون و شاهد دو ماه پس از اجرای برنامه پیاده روی نشان داد کیفیت زندگی بیماران گروه آزمون نسبت به گروه شاهد در طول دو ماه به طور معناداری افزایش یافته است (5 0/0p<).
با توجه به یافته های پ‍‍‍ژوهش برنامه پیاده روی منظم باعث ارتقاء کیفیت زندگی این بیماران گردید بنابر این توصیه می شود در برنامه های مراقبتی آنها پیاده روی گنجانده شود.